පෙම්වතියන්නේ පෙම්වතියන්නේ මහා සාගරේ

ඉපැරැණි පාළු දෙවොළක
වර නැගෙයි ප්‍රේමය

හුරු අත් නුහුරු කර
නුහුරු අත් හුරු කර
දවා හද සඳුන් දර
වඳී ඔබ ඔබෙ පිළිරුව

විටෙක අසෙනිය මලකී
විටෙක ලෝ දිය ගඟකී
පියුමකින්, ගිනි සිළුවකින්
සෙළකින්, නයි කඳුළකින්
මැරි මැරී යළිත් උපදී

කරිකාල් අම්මයිර්
තවමත් මෙතැන රැවු දේ
ඔබේ තාලම් පට හඬ
සළඹ හඬවන කන්නගී
දැවේ තව මදුරා පුර
සෙලුව සඟවන දෞපදී
ඉවර නැත තව දූ කෙළි

මනම්පේරී එයි
ඉසිප්‍රියා හට ඇඬුම් යයි

රාවණා රන් දෝලී
මන්දෝදරී නිහඬයි

වග වලස් වෙස් ගෙන වර වර කුවණ්නා
කළු කපුරු දුම් මැද මැවියන් කාලි අම්මා

හද මුහුද කැළැඹී
දළ රළ නගන්නා
රතු වද මල් පැළඳ
කවුදෝ හඬන්නා

සුදු මල්

ඉපැරැණි මිතු දම මත
පෙද පාසි සහ වන වැල්
ඉදහිට ඒ මත පිපේ
 පැහැති සුවඳ මල්

මී දුම

මිතුර
මී දුම පැතිර ඇත
අප දෙදෙන අතර
නැවතත් දැකිය හැකි නම්
ඔය මුහුණ 

අත්තම්මා

පැදුරේ ගුලිව
අඳුරේ නැගෙන
හඬවල් අසමි

පහන් එළියක් සේ
නැගේ ඇගෙ පිරිත් හඬ

සිහින් කැස්සක් විත්
ඉඳහිට වද කළත්
අගෙයි ඒ කටහඬ
ලෙලෙන, රැව් දෙන
මදක් තෙත් බර

පිරිතේ නොවැටහෙන වචන
අඳී අඳුරෙහි සිතුවම්

තෙත සෙවල කඳ මත
කිරි පිහිය ඇඳ සීරුවට
කිරි දොවින්නී ඈ
ගසින් ගස මඟ නොහැර

කැටි කර චීත්තය
බැස ලූලා වලට
ඇනෙන කටු මඟහැර
කර උස්සා බලන
ළා කොහිල දළු තෝරා
මිටි කර එක් අතෙක

රිංගා කම්බි වැට
අසල මහ වත්තේ
අහුලා වියලි පොලයක්
වප්පිහි තුඩේ අවුනා
ගෙදර එන්නී ඈ

මද මද හඬ අඩුව
නිවුනු පසුවය ඇගෙ පිරිත
ඇසෙන්නේ අපමණ හඬ

රබර් හේඩාවේ
තනි පැහැති රෑහි හඬ
ඇතුල් හද හූරන

ලූලා වලට ඔබ්බෙන්
නරි හූවකිය රැව් දෙන

බොරළු පාරෙන් ඉඳහිට
නැගෙයි උඩු බිරුමක්
නිදිමත දුර යවන