තව ද: නො එක් ජාතියෙහි යක්ෂ රාක්ෂාදීන් වෙස් වළා අවුත් මා ම දන් ඉල්ලූ කල ඔවුන්ට මා දන් දුන් කල, ඔවුන් මා සල්ව සල්වා කෑ කල එකල්හි දු මා කිසි දොම්නසක් නො වූ කල්, නො එක් සතුන්ට ගොදුරු නියා මා ම දුන් කල් අසංඛ්ය ගණන් ජාති දකිමි. තව ද සසර නුඹ වහන්සේ මා හැර ගොස් පරස්ත්රීන් කෙරෙහි හසුව ……….
- පූජාවලිය - යශෝධරා අපදානය
සිඳිමි මල් දම
ඉපැරණි
සෙනේ ගැට දා හිර කල
පර මල් ය මේ
සුවඳ නැති
එහෙත්
මායා මතක සුවඳකි
සපු ය, සෙව්වන්දි ය,
පරසතු ය, සුසුවඳ කොඳ ය
කිනම් මල් දැයි
කියනු නොහැකිය
ගිලිහෙන්න නියමිත පෙති ය
සියුම් ගැට දා තද කල
හුයකි බිඳි
නොබිඳෙතැයි අප පැතු
ඇනි ඇනී අපමණ කටු
නෙළු මල් ය කඳුළින් දෙවු
කිසි දා ක පරවෙතැයි
නොම සිතු
පණ ය තවමත් මේ
ඉතිරි අන්තිම මල
එහෙත් අමුණනු නොහැකිය
කෝ කොහිද ඒ හුය ?
What a poem!! Well done Isuru!
ReplyDeletelassanai aiye.
ReplyDeleteniyami Isso.. ithamath anargai, alankruthai..!!!
ReplyDeleteනියමයි. අර පරණ කවි වල තියන ජවය මේකේ පුරාවටම
ReplyDeleteකලාත්මකයි :)
ReplyDeleteHarima lassani thwa liyanna
ReplyDelete