පිච්ච

මංජරී,
අපට නොගිහින් ඉන්නයි තිබුණෙ
ගියදා ඉඳන් ඒකට
පිච්ච මල් ගඳයි මට
ඉස්සර වගෙ නෙමේ
වහනවා මං ජනෙල් දොරවල් තදට
පිච්ච මල් සුවඳට

කපන්න හයියක් නෑ
පිච්ච පඳුර මට
පිච්ච මල් අහුරක්
අම්මා තාමත්, පූජා කරනවා හවසට
ඒ අපි දහම් පාසැල් යන කාලෙ හිටපු
බුදු හාමුදුරුවන්ට

ඔයා ජැස්මින් ටී බොනවා
මහත් වෙනවට
ජෙගන්ගෙ අක්කා
කොණ්ඩෙ ගහනවා පිච්ච වැල්
කෝවිලට යනකොට

පොඩි පන් වට්ටියකට
පිච්ච මල් කඩන්
ඔයාගෙ තනි කොණ්ඩ කරලට
තව මලක් පැන්සල් පෙට්ටියෙ තියන්
දහම් පාසැල් ආ හැටි මං
මතකද ඔයාට?

නොගිහින් ඉන්නයි තිබුණෙ අපට
පිච්ච මල් පූජාවට
මතක් වෙනකොට ඒ මූණු
තාම බය හිතෙනව මට

හිර වෙවී, පොර කකා
කෑ ගගහා, අඬ අඬා
දුකවල් කිය කියා
විසි කළා ඒ අය
පිච්ච මල් අහුරු
බුදු පිළිමෙ මූණට

හෙලිකොප්ටර් ඇවිත්
අහු කළා අපිව
පිච්ච මල් වැස්සකට
පර වුනු, පර නූනු
පිචච මල් පෑගුනා
මග දිගටම අපිට

ඔක්කාරෙ ආව මට
සැර පිච්ච මල් සුවඳට

මංජරී,
ගිලෙනවා අපි
පිච්ච මල් වට්ටියක පතුලට
බලු දත් වගේ පෙති තියන
සුවඳට හුස්ම හිරවෙන
පිච්ච මල් වට්ටියක පතුලට

මංජරී,
කවියක් නෙමේ මේ
පිච්ච මල් ගඳයි මට
බයයි මං
ඔයා ආසයි කීවම
පිච්ච මල් පූජාවට

නාහිමි ගිලානව

පිළිම ගෙයි ලිය වැල් ද පසුකොට

තව්තිසා දෙව් ලොව දිහාවට

වේ දල්ලකි ය ලියලන

සිදුහත් සිරිත කැත කර

කිරි වවුලන්ට ඉඩදී

සිව් වරම් දෙවිවරුන් දැහැනක

සිරස් පත අහිමිව

ලැකර් පොතු ගැලවෙන

පිළිම හිමියන් නිහඬව

කොහු මෙට්ටයට යටවී

බර පිත්තල යතුරු

ඉඳහිට යමක් මුමුණයි

අතුරුදන් පොත් ගුල යතුර ගැන

රජ මහ වෙහෙර තුඹසෙහි

නාහිමි ගිලානව

ගොදුරු ගම මැද නැගි

අළුත් සුපසන් වෙහෙරකි

එහි සෑ රඳුන් වැඳුමට

දේවතා එළි පොරකති

රජ මහ වෙහෙර මෙන් නොව

මෙවෙහෙර සැමට විවරව

රුසිරු හිමිවරු එහි

කවියෙන් බණ දෙසති

අමා සුව දෙන නිවන

මේ අත ළඟය පවසති

දැය සමය රැකුමට

නොබියව පෙළ ගැසෙති

ගිනි රුහිරු පැහැයෙන්

අරහත් ධජ දරති

පෙරහර පවත්වති

පිච්ච මල් වැසි වස්සති

තෙවලා දහම අළුතින්

විසිතුරු කොට ලියති

ඉඳහිට රුපුන් දැමුමට

යමක පෙලහර දක්වති

ගගනත වළා මත හිඳ

සිහ නද පවත්වති

මහ පිළිම තනවති

වැව් දිය පිරිත් කරවති

මුළු සක්වලම එක් වර`

සාදුකාරෙන් ගිගුම් ගන්වති

රජ මහ වෙහෙර තුඹසෙහි

නාහිමි ගිලානව

මිමිණෙයි මතක් බණවර

සිළකි අඳුරින් නැගි

"අනේ මම HIV පොසිටිව්ලු" -මිතුරියක්
 
සිළකි අඳුරින් නැගි
සියොලඟ දවාගෙන
මඳක් ලොව එළි කර
නිවී යාමට නියමිත

උණුසුම් සිනිඳු බඳවට
කලු සර්පයෙකි සුස්මන
ඊවා, ක්ලියෝපැට්රා
මෙනි ඔබ අඬන හිනැහෙන

මියුලැස තවත් පොබ කර
තවරන්න කළු අඳුරු නෙතඳුන
සිරකර නොගෙන පපුවට
මුමුණන්න ඔබෙ හංස ගීතය

දන්නවා මං
පෙර මෙන්ම පුළුවනි ඔබට
ඉවසා මඟ බලන්නට
බොඳ කර නොගෙන නෙතඳුන්
රහසින් හඬන්නට
විහිදා මුහුල හුළඟට
අහසට හිනා වෙන්නට

හිතක්, සිරුරක්, රහසක්

සෝදන්න පුළුවනි පසුවට

කළු ම කළු රතු ලේ

පිහදැම්මම සීරුවට

තියේවි සුදට, දිස්නෙට

පෙර තිබු විදියටම

හතරැස් ටයිල් මේසය

 

ටිකක් අත වෙව්ලනකොට

තද කර දෙතොල් හා ඇස්

මතක් කර ගත්තම හරි

ගෙවුනු පහුගිය දවස්

 

සැතක්, දෑතක්, දෑසක්

හිතක්,සිරුරක් , රහසක්

 

පණ නුසුන් මා සිරුර

වැතිර මා ඉදිරිපිට

මදක් දිලිසෙන මගෙ ඇස්

බලයි මා දෙස හෙමිහිට

ලා රතකි, මද තෙතකි ඇස් මත 

 

අවුල් කළු කෙස තුළ

පහ, හයකි සුදු කෙස්

ඇස් යට සිහින් අඳුරකි

වියලි දෙතොලේ

අමුතු හැඟුමකි

 

මුහුණ වෙස් මුහුණකි

පහසුවෙන් ගැලවෙයි

 

නෙත් සිදුරෙන් එබෙයි

කෙසඟ කළු කොළුවෙක්

ඉකිය හිර කරගත්...

දෑස් දිලිසෙන යොවුනෙක්

අහස දෙස බලාගත්...

සින්ඩරෙල්ලාවක්

සියතින් දෙපා සිඳගත්...

නන්නාඳුනන මගියෙක්

වෙහෙසින් මදක් හිඳගත්

තව බොහෝ අය වෙත්

වෙස් මුහුණ යට සැඟවගත්...

 

රහසකි ගලන කළු ලෙය

හෙමිහිට දිය ව වැගිරෙන

සුදු, පිරිසිඳු පුළුන්

රතු, තෙත බරිත කරවන

 

එකිනෙක වෙලාගත්

මතක  ගුලියකි මොළය

මතක, අමතක මතක

පැටලී ගැට ගැහෙන

ගොණු වී එකට නලියන

 

අත ගා හැඳු ගහක

පිපුණු පොඩි සුදු මලකි

එ දැක පිබිදුනු මදහස

පර  නොවු සුවඳ මතකෙකි

 

සෙවණැලි සසල පටු මග

කර වටා අත දැමූ මිතුරෙකි

තවමත් රහ දැනෙනෙ

මාරුවට කෑ දිවුල් ගැටයකි

 

රබර් හේඩාවක

අඳුරේ තනිව යොවුනෙකි

නොගයා ගයන ගීයට

රෑහි වැළපුම තනුවකි

 

මරණීය රමණයකට පසු

බොඳ සොමි සඳකි පිනි බර

ඔබ හා එක්ව නරඹන

මතක අහසක සදා පායන

 

වකුටු ව ගල් ව ගිය

පොසිල වු දලඹුවෙකි

ඌ තුල සැඟව මිය ගිය

සමනළ සිහින දහසකි

 

තැන තැන ගල්ව ගොස් ඇත

පොසිල ආදර මතක

විනිවිද යනු නොහැක

සැතේ මුවහත මද ය

 

කැපුම් පහරි උතුරන

කළු අඳුරු ලෙය නයෙකුව

ටයිල් මේසෙන් බැස

නිහඬව ලලිත ගමනක

 

හද බිත විනිවිදින සැත

එහි මුදු මෙලෙක නොතකයි

සිරගත සිතුම් අපමණ

ලිහි ලිහී ගිලිහී යයි

 

නොදොඩාම කිසිවක්

ඉවසන, හිතන, වද වෙන

අම්මා හොරෙන් හංගන

කඳුළු මගෙ හද බිතෙක දිලිසෙන

 

නෑදෑ මඟුල් ගෙදරක

බර අබරණ ඇඳන්

මස් කටු හපන

අතැඟිළි ලොවින

නෑදෑ ගෑනු,

 කසු කුසු ගාන

 

ඇස් ලොකු කරන්

කටවල් ඇරන්

පුදුමෙන් හොරෙන්

මා දෙස බලන්

 

" අපේ ලේ නං නෙමේ ඔය

ගානවා දැලි පවුලෙ නම්බුවෙ.."

 

උන් ඇන්න පොඩි කට්ට

හිතේ පතුලේ ඇනී

කහ සැරව එකතු වී

විසර ගෙඩියක් නැගී

 

මට හිමි අසුන කොයිකද?

පැනයකි හිතට වද දුන්

හිඳ නොයෙක් අසුන් වල

නැගිටිමි නුහුරු බව විඳ

 

අසල අසුනක හිඳි

ඔබ හා දෙඩූ දවසක

මතක ද ඉවර වුනු හැටි

වචන…

 

වචන ඔක්කොම, එකට ගුලියට

හිකනලෙක්, මාපිලෙක් විලසට

ඇදෙනවා මිස හිතේ පතුලට

නො එයි ඒවා බයයි එළියට

 

තිබේ කම්මුල් පාරක්

හිතේ මූණට වැදුනු

නැවත නැවතත් රිදෙන, පෑරෙන

රිදුමකි ය එය සදා නොනිමෙන

 

අඳුරු කළු හිත පතුලේ

වෙළෙන දඟලන නාගයින් සේ

ආසාවන් ය අපමණ

පෙන නගන, සුස්මන

 

නිල්, කොළ, රතු, රෝස

බඩ වැල් ය ගලන, ලෙලදෙන

සුකුරු, මල, මූ ය වැගිරෙන

අව පැහැති නෙත් තුල

අඳුරකි සෙමෙන් පැතිරෙන 

 

එකතු කර, ගොණු කර

කළු පොලිතීන් මළු තුල

හිත් පසට යට කල පසු

දුඟද දෙන මෙ සිරුර

 

සෝදා පිස දමා

ඉස සුවඳ පැන්

පෙර තිබු පරිද්දෙන්

මෙතැන පිලිවෙල කල පසු

හිටගෙන වතුර මල යට

නෙත් පියාගෙන තදට

සෝදා කඳුළු, ලේ

පිසදා සුපිරිසිඳු කොට

මද සිනාවක් ඇඳ

නැවත පිටතට යා යුතු