Thursday, March 31, 2011

මණිකන්ඨ


එළි කර අඳුරු අහුමුළු
එක තනි මොහොතකට
කෙටෙයි කෙටි විදුලි එළි

ඇදෙයි ඌ සෙමෙන් රහසින්
වෙලෙයි මා වටකර, තදින් සෙනෙහෙන්
බිඳෙයි ඉරිතැලෙයි මා
නැගෙයි පෙන ගොබ අහස සිඹිමින්

කැතයි සෙවලයි කීවද
විසයි, ඌ රැදු සපෙක් වූව ද
වැසි දියෙහි තෙමෙමින්
විඳිමි ඒ රැදු පහස නිතියෙන්

රිදෙයි හී ගඩු නැගෙයි
ගැට දදා පේ‍්‍රමෙන් වෙලෙයි
කොතෙක් හඬ හඬ ඇසූවද
මහරු නා මිණ මට නොදෙයි

තනිව හිඳ සිටිමි වන රුක් මුල
දනිමි ඔබ නැවතත් නොඑන වග
නැතද ඒ මහරු නා මිණ
දකිමි පෙර නුදුටු මා හද මිණ


ඉසුරු චාමර සෝමවීර

කළු කුමාරයා


දහවල බෙහෙවින්ම ගිනියම් ය. සුළඟ දූවිලි අවුස්සමින් ඇදී යයි. තාර නොදැමු පාරේ තද කහ පාටට උඩ ඉගිලෙන දුවිලි අවට ගස් කොළන් ද වසා ගෙන ඇත. මවුන්ටන් බයිසිකලයක් පැදගෙන ගිය කොල්ලෙක් යන ගමන්ම නාලනී ටීචර්ට ඇල හිනාවක් හැලුවේය. ඌ කවුදැයි නාලනී ටීචර්ට මතක්වුයේ ටික දුරක් ඉස්සරහට ගිය පසුවයි. ඒ ශිෂ්‍යත්වයට ටියුෂන් ආ නිමල්නෙ. ඌ ලොකු වී ඇති ඉක්මන. ඌට ඉලක්කම් වැඩි කිරීම හා චක්කරය අතර ඇති සම්බන්ධතාවය තේරැම් කිරීමට නාලනී ටීචර්ට කවදාවත්ම පුළුවන් වුයේ නැත. ඌට දොළොස් වරක් වෙනකම් චක්කරය කට පාඩම්ය. ඒත් වැඩි කිරිමේ ගාණක් දුන් විට එය විසඳන්නේ කෙසේදැයි ඌ කවදාවත්ම නාලනී ටීචර්ගෙන් ඉගෙන ගත්තේ නැත.



ඒ දවස්වල නාලනී ටීචර්ගේ හවස් වරුවේ ශිෂ්‍යත්ව පංතියේ ළමයි නාලනී ටීචර්ට නැති තැන කියන්නේ කෙහෙල් ඇවරිය කියායි. ඒ ඇගේ ඉදිරියට නෙරූ දත් වහල්ල නිසයි. දැන් ඒ ශිෂ්‍යත්ව පංතියට ආ කොල්ලො කොල්ලෝ බොහොමයක් අම්මලා තාත්තලාය . නාලනී ටීචර් තවමත් තනිකඩය.

මදටිය ගහ ළඟින් දෙවටෙන් හැරුනු විට නාලනී ටීචර්ලාගේ ගෙදර උළු වහළ පෙනෙයි. එතකොටයි නාලනී ටීචර්ගේ මහන්සිය ඇබින්දක් තුනී වන්නේ. ගෙටවිත් සාරිය මාරු කළ ඈ කෙලින්ම බැස්සේ ගවුමට නොව දිය රෙද්දටමය. දාහය ඒ තරමට දැඩිය. මේස ලාච්චුව ඇර තමාටම වෙන්කරගත් ලක්ස් කෑල්ල ගත් ඇය පිලිකන්නේ පුංචි පනිටිටුව අතට ගත්තාය. එවිටයි ඇගේ අම්මා මිසි නෝනා ඇයව දැක්කේ.

‘ අද මොකද පරක්කු ?’
‘වෙනදා වෙලාවම තමා’

කොරතොට පදිංචි නාලනී ටීචර් උගන්නන්නේ දෙමටගොඩ පැත්තේ ප්‍රාථමික පාසැලකය. බස් තුනක මාරු වෙවී ඇය ගෙදර එන විට අඩුම තරමේ හතර පහුවෙයි. ගෙදර එන විට ඇගේ හොඳ පණ ගොස්ය. ළඟපාත පාසැලකට මාරුවක් හදා ගැනීමට කොතරමි වලි කෑවත් තාමත් එය හරියන පාටක්වත් නැත.

“අද අරහෙන් පණිවිඩයක් ආවා”

මිසි නෝනා එය කීවේ මුණ මලවාගෙනයි.

“කොහෙන්ද ?”
“ මැණිකාගාරෙ කටිටියගෙන්”

අම්මා කියන්නටත් කලින් මැණිකාගාරෙ කටිටියගේ උත්තරය මොකක්දැයි නාලනී ටීචර් අම්මාගේ මුණෙන් දත්තාය.
“ අදහස අත්ඇර ගන්ඩලුද ?”

“ එහෙම්මත් කියලා නෑ ඒ ළමයට වෙන තැනකින් කටයුත්තක් හරි ගිහිල්ලලු , ඒ ළමයා කැමති ඒ ගෑනු ළමයටලු.”

මිසි නෝනා ඇත්ත උත්තරයේ සැර බාල කර කීවාය. නාලනී ටීචර්ට නමි දැන් ඕවා හොඳ හැටි පුරුදුය.

“ ඕකට ඒගොල්ලො හා කිව්වත් මං බෑ කියන්නයි හිටියෙ , ඊක්කා ඒ යකාගෙ කළු, කළු දෑවක්නෙ... අර කුලසිරි මල්ලි ගෙනාපු යෝජනාව හින්දා මං කරබාගෙන හිටියෙ....”

කුලසිරි යනු නාලනී ටීචර්ගේ බාලම නංගීගේ ස්වාමි පුරුෂයායි. මනමාලයා කළු වුවත් නාලනී ටීචර් නමි සුදුය. කොටින්ම සුදුමැලිය .හරියටම කියනවා නමි එය කහ ඟැරඩියෙකුගේ බඳු සුදකි. ඇගේ බාල නංගී කුලසිරි හා පැන ගියේ අක්කා දීග යන පාටක්වත් පේන්නට නොතිබු නිසාය. ඒ දවස් වල නංගී තමන්ට කලින් ඉස්සරවීම ගැන නාලනී ටීචර් බුකවාගෙන හිටියත් ගෙදරින් නංගීට තඹ දොයිත්තක්වත් නොදීම ගැන ඇය සෑහෙන්න කැමති විය.

“ උඹ කෑවද ?”
“ නාගෙන ඇවිත් කනවා . . .”

නාලනී ටීචර් පිළිකන්නේ ළිඳ පහු කලාය. අහසේ ඈතින් තද දමි පාටට හුරු කළු පාට යෝධ වළාකුළු පොකුරක් නලියමින් තිබුණි.

“ හැන්දෑ වෙලා , වැස්සකුත් එනවා . . . . ගෙදර ළිෙඳන් ඇදලා නා ගනින්”
“ ඇද ඇද ඉන්ඩ බෑ පහළ වෙලේ ළිඳට යනවා”
“ කරුවල වැටෙන්ඩ ඉස්සෙල්ලා වරෙන්”

නාලනී ටීචර් ගිය පසු මිසි නෝනා වත්තේ සිට ඇහිදන් ආ හනසු, බූ මටුලු ටික කොහු ලණුවකින් පොඩි මිටියකට බැන්දාය. නාලනී ටීචර්ගැන හිතන විට මිසි නෝනාට ඉබේටම හීල්ලෙයි. ඈ දුවගේ කාමරයට ගොස් සර්ප හැවක් මෙන් ඇඳ උඩ ඔහේ විසිරී තිබු දාඩිය ගඳ සාරිය අකුලා යට සායත්, බොඩියත් ගෙන ඉස්කිරීමේ එල්ලුවාය.

අහසේ කළුව බල බලා නාලනී ටීචර් අඩිය ඉක්මන් කලාය. ඈට මුත්‍රා බරක් දැනුනි. ඈ එය හිර කරගෙන දිව්වාය. මුත්‍රා බර ඉක්මනින්ම දරා සිටීමේ සීමාව ඉක්මවීය. ඈ වට පිට බැලුවාය. කවුරුවත් පේන තෙක්මානයක නැත. නාලනී ටීචර් වෙල අයිනේ දං අකුලක් අසල ඇනතියා ගත්තාය. හිටිගමන් කවුදෝ පාරේ වංගුවෙන් මතු විය. නාලනී ටීචර්ට නැගිට්ටුනි.

මුත්‍රා දිය රෙද්ද පුරාය. ලැජ්ජාවට ඇගේ කනුත් රතු විය. කවුදෝ මිනිහෙක් බර අඩි තබමින් වේගයෙන් එයි. ඔහුගේ උස් කකුල් ඈතින් ඈතින් අඩි තියයි. නාලනී ටීචර් ලාවට පස්ස හැරී ඔහුව අඳුනා ගන්නට බැලුවාය. දෙතුන් විඩයක්ම හැරී බැලු පසු ඒ විල්සන් මුදලාලිගේ පොල් වත්තේ මුර කාරයා බව ඈ හඳුනා ගත්තාය. ඔහු දත් මදිමින් එයි. ටීචර් අඩිය ඉක්මන් කලාය. ඔහුගේ උස කකුල් ඔහුත් නාලනී ටීචත් අතර පරතරය අඩු කළේය.

“මිසී නාන්ඩ වගේ ?

“ ඔව්”

ඔහු නාලනී ටීචර් හා සමාන්තර ගමනකය. නාලනී ටීචර් මුර කාරයාට ඉස්සරවී ඇති වීරියෙන් නොදුවා දිව්වාය. ඔහු කළු ය. කළුම කළු ය. කොටින්ම නාලනී ටීචර්ව බලන්නට ආ මනමාල මහත්තයාටත් වඩා කළුය. අලි තප්පදෝරුය. උසට සරිලන මහතින් යුතුය. පපුවේ මයිල් ගන සැරේට වැවී ඇත. දත් ටික කිරි සුදුය. ඔහු වගේ වගක් නැතිව බෝඹු කෝටුවක් දත් වල උලමින් බර අඩි තබයි. නාලනී ටීචර්ට ලැජ්ජාවක් සමඟ හීන් කිතියක්ද දැනී නොදැනුනි. ඈ හොරෙන් දිය රෙද්දේ පහළ ඇති මුත්‍රා පැල්ලම් දෙස බැලුවාය. දම්පාට වළාකුළු ඇයට ඉහළින් අහසේ විය.

වෙලේ ළිඳ ගැට්ටටම පිරී ඇත. උතුරන වැඩිපුර වතුර පැත්තකින් වෙලට ගලයි. නාලනී ටීචර් ආසාවට හිනා වුනාය. ඈ පුංචි පනිට්ටුවෙන් වතුර ඔළුවට හලා ගත්තාය. වතුරේ හීතල ඇඟ කිලිපොලවන සුළු විය. හනි හනික වතුර පනිට්ටු හත අටක් නා ගත් ඈ වටපිට බැලුවාය. මුර කාරයා උණ පඳුර ළඟ ඇන තියාගෙන දත් මදී. ඔහුගේ ඇස් වෙලේ ඈතකට යොමුවී ඇත.

ඇඟේ ලක්ස් කැටය උල උලා නාලනී ටීචර් පොල් මුඩ්ඩෙන් හොඳ හැටි ඇඟ ඇතිල්ලුවාය. මුර උන්නැහේ නාන්නට පටන් ගත්තේය. තඩි විසාල පනිට්ටුවකින් නෑ ඔහු එයට වතුර පුරවා ඔළුවට වත් කර ගත්තේ පුළුන් කොට්ටයක් උස්සනවාක් මෙන් ලෙහෙසියටයි.

නාලනී ටීචර් සබන් ගා ඉවර වෙනවාත් සමඟම ඔහුත් සබන් ගාන්නට විය. කෙටි ඉණ කඩක් පමණක් ඇඳ සිටි ඔහුගේ රූප කාය නාලනී ටීචර් තුළ මොකක්දෝ අමුත්තක් ඇති කළේය. ඇඟේ සබන් පිටින්ම ඕ මවිතව බලා සිටියේ ඔහු දෙසමය. සබන් උලන විට ඔහුගේ පපුවේ සවිමත් මස් පිඬු නටයි. බාහු විශාලය , ශක්තිමත්ය. කළුවර ළඟ ළඟම එයි. වෙලේ කොක්කු එකා දෙන්නා අහසට ඉගිල්ලෙයි. තද දම් පාට වළාකුළු එක ගුලියට පෙරලෙයි. දං අකුල් උඩ බලා හිඳී. නාලනී ටීචර්ගේ ඇඟම හිරි වැටී ඇත. සීතල වතුර නිසාදෝ ඈට තමා කිටි කිටි ගා වෙව්ලනු දැනුනි.

“මිසී නාලා ඉවරද ?”
“නෑ”

ඇඟේ සබන් පිටින් ඉන්නා තමන්ගෙන් මුර උන්නැහේ ඇසු ප්‍රශ්නයේ තේරුම නාලනී ටීචර් කල්පනා කලාය. ඉක්මනින් නා ගත යුතුය. එහෙත් ඔහුගේ සිරුරෙන් ඇස් ඉවතට ඇද ගන්නටම බැරිය. මොකක්දෝ අමුත්තක් සිදුවෙයි. අහසේ ලොකු විදුලියක් කෙටුවේය. මහ හඬින් ගෙරෙව්වේය. නාලනී ටීචර් එක පාරටම පැන මුර උන්නැහේ බදා ගත්තාය. ඒ සිරුරෙන් ගින්දරක් වැනි උණුසුමක් කාන්දු වෙනු ඇයට දැනුනි. ඒ ඉක්මනටම ඔහුව අතහැරිය ඇය පුදුමයෙන් ඒ ලොකු කළු ඇස් වලට එබුනාය. ඒ ඇස් සුවිශාලය, තෙත බරිතය,

“මිසී මිසී?”
“මිසී ට මොකද වුණේ ?”

ඇස් ලොකු කර නැවතත් ඔහු දෙස බැලූ නාලනී ටීචර් සබන් පිටින්ම දුවන්නට වුවාය. ළිං පඩියේ දිය සෙවළට ඇය ලිස්සා නොවැටුනේ අනූනමයෙනි. ඇගේ කකුලක වැදී පුංචි පනිට්ටුව පෙරලුනි. පනිට්ටුව, පොල් මුඩ්ඩ, ලක්ස් කැටය ළිඳ ළඟය. මුර කාරයා කරන්නේ කුමක්දැයි නොදැන කට ඇරගෙනය. නාලනී ටීචර් දෙවට දිගේ පිම්මේය. දම් පාට වළාකුළු පුපුරා විසල් වැහි බිඳු බිමට වැටෙයි. වැහි වතුරට පොළොවෙන් සියුම් දුමාරයක් නගී. අමුතු නවමු පුසුඹකින් ද පරිසරය පිරී ඇත. දූවිලි තට්ටු හේදී ගිය මඟ දෙපස ගහ කොළ අමුතු කොළ පාටකින් දිලිසෙයි. මඩ පාට හීන් දිය පාරවල් දෙවට දිගේ නයි මෙන් බඩ ගායි. නාලනී ටීචර් මේ මොකවත්ම දුටුවේ නැත. ඈ අඩියට දෙකට ගෙදරය. පිළිකන්නේ පහළ පඩියේ වාඩි වූ ඈ සන්නියක් වැළඳි තැනැත්තියක් මෙන් වෙවුලයි. ඇගේ ඇඟ පුරා සබන්ය. කඩා පිටට හෙලා ඇති කෙස්සෙන් දිය බිංඳු වෑහෙයි. රෑ බතට කුස්සියේ පොල් ගාමින් සිටි මිසි නෝනා සද්දයට පිළිකන්නට දිව ආවාය. නාලනී ටීචර්ගේ ඇස් මදටියා ඇට මෙන් රතුම රතුය. මිසි නෝනාගේ ඇස් භීතිය නිසා එළියට පනින්නට ඔන්න මෙන්නය. ඈ නාලනී ටීචර්ගේ නලලට අත තියා බැලුවාය. ඇඟෙන් වතුර බිංඳු බේරුනත් නළල ගිනි කබලක් මෙන් උනුසුම්ය.

“ මොකද මොකද ?”

කලබලයට මිසි නෝනාගේ කටට වචන උනන්නේ නැත. නාලනී ටීචර් ඔහේ මිසි නෝනාගේ සුද බැඳුනු ඇස් දෙස බලා සිටියාය.

“ ඇයි රත්තරනේ මේ සබන් පිටින් ?”

නාලනී ටීචර් නයි පිඹින්නාක් මෙන් මහ හයියෙන් සුස්මයි. ඇගේ කෘෂ පපුව සිරුරට ඔරොත්තු නොදෙන තරම් වේගයෙන් ඉහල පහළ යයි.

“ මොකක්ද වුනේ කියලා කට ඇරලා කියපන්කො රත්තරනේ ?”

මිසි නෝනාගේ හඬ හැඟුම් බරය. සිංහල උළු වහළයෙන් වැටෙන වැහි වතුරෙන් මිසි නෝනා බාගෙට තෙමී ඇත.

“ මං දැක්කා , මං දැක්කා , මං දැක්කා අම්මෙ”

නාලනී ටීචර් උගුර යටින් එන ඇඟ කීරි ගස්සන හඬකින් මොර දෙයි.
“ මොකාද ? මොකාද ?”
“කළුම කළුයි, උසම උසයි, ඔව් උසම උසයි”
“ඈං”
“ඔව් පොල් ගහක් විතර, අනේ මට බයයි අම්මෙ”

දැන්නමි මිසි නෝනාගේ ඇස් එළියේය. සුද බැඳුනු ඇගේ විසල් ඇස් විරූපීය.

“කිරි අප්පේ කළු කුමාර දේවතාවුංනාන්සෙ”
“මං උඹට කට කැඩෙනකං කී දවසක් කියලා තියනවද ගොම්මනේ තනියෙං වෙල් අස්සෙ යන්න එපා කියලා”

මිසි නෝනාගේ හඬ හොඳටම හැඟුම් බරය. අනතුරුව ඈ අල්ලපු වත්තේ හාමිනාට බෙරිහන් දුන්නාය.

“හාමිනෝ මෙහෙ වරේර්ං, බලහං වෙලා තියන නස්පැත්තියක්”

නාලනී ටීචර් වැස්ස හලා ඉස්පාසු වන අහස දෙස ඔහේ හිස් බැල්මෙන් බලා සිටියාය.


Isuru Chamara Somaweera | ඉසුරු චාමර සෝමවීර

First love


එයා ලස්සණයි. හරිම ලස්සණයි. දිගටි ඇස් පිහාටු, ලා දුඹුරු පාට ලස්සණ බළල් ඇස්, සුරුන්ඩු වෙච්ච චූටි නෙළුම් දළු වගේ හැඩ තොල්, හීනි දිගටි අත පය, දිගටි ඇඟිලි, දිය ඇල්ලක් වගේ ගලාගෙන බහින ලා දුඹුරු පාට කොණ්ඩෙ, කොටින්ම එයාගෙ ඇඟටම කැපෙන වැඩි විච්චූරණ නැති චාම් ඇඳුම්. ඒ චාම් බවම එයාට ආභරණයක්. ඒ ඇඳුම් වලින් වැඩි හරිය සුදු පාටයි. නැත්නම් හරිම ලා පාට ඒවා. වළලුකරට ම දිග ලා පාට සායවල්, නෙපර්ටිටි රැජිණ වගේ ලස්සණ දිග බෙල්ල කැපිල පේන හීන් උරිස් පටි දාපු ගවුම්, ගොඩාක් එයාට තිබුණා. මට එයාගෙ නම කියන්න බැරි වුණානෙ. එයා සෆ්රා ඇන්සලා බූසෝ. මහ අමුතු නමක් නේද? එයා මුස්ලිම්... ඒකයි නම අමුතු වුනේ. එයා ඇත්තටම කිව්වොත් බාගෙට මුස්ලිම්. තාත්තා මුස්ලිම් අම්මා සිංහල. ඒත් එයා හැදුනේ වැඩුනෙ සාමාන්ය සිංහල ගෑණු ළමයෙක් වගේ.

ඇත්තට ම ඊට ටිකක් වෙනස්වට.... ඇත්තට ම එයා සිංහල කෙනෙක්-



වගෙත් නෙමේ, මුස්ලිම් කෙනෙක් වගෙත් නෙමේ... එයා ... එයා වගේ.

එයාගෙ වයස දහ නමයයි. එයා ඒ ලෙවල්ස් හොඳට පාස් වෙලා වෛද්ය විද්යාලෙට කැඳවීමේ ලියුම එනකන් බලන් හිටිය. එයා එයාගෙ පවුලෙ එකම ළමයා. සෆ්රට ටයිනි කියල හරි හුරතල් පොමනේරියන් බැල්ලි පැටියෙක් හිටිය. ඌ සුදුම සුදුයි. මං ලඟට සෆ්රා වැඩියෙන්ම ආදරේ වුනේ ඌට. සෆ්රට ලස්සණට කවි ලියන්න පුළුවන්. එයා එවන ලියුම් වල ලස්සණ දිග කවි තිබුණ. එයා මට නිතරම වගේ ලියුම් එව්වා. ඒ අපිට නිතරම මුණගැහෙන්න බැරි වෙච්චි නිසා. සෆ්ර ගෙ තාත්තා අපේ සම්බන්දෙට කැමති වුණේ නැහැ. ඒ මම දුප්පත් නිසා. අපේ ගෙදරිනුත් සෆ්ර ට කැමති වුණේ නැහැ. ඒ එයා මුස්ලිම් නිසා. මටත් පුදුමයි ඇයි සෆ්රා මං වගේ නිකම්ම නිකං කිසි ගතියක් නැති ක්ලාක් කෙනෙකුට කැමති වුණේ කියලා.

එයා කොච්චර චාම්, විනීත, හැදිච්ච ගෑණු ළමයෙක් වුනත් බොරු පුහු සදාචාරෙ තඹ සතේකට මායිම් කලේ නැහැ. අපි තනි වෙච්චි වෙලා වලදි එයා මට එයාව සිප ගන්න ඉඩ දුන්නා. මට ඕනෙ නම් එයාව නිරුවත් කරන්න ඉඩ දුන්නා. අපි අතරෙ අපේ සිරුරු ගැන රහස් තිබුණෙ නැහැ. එයා ඒ තරමට විවෘතයි. එයාගෙ නිරුවත ... ඒ ගැන කිව්වොත් අර මොකක්දෝ පොතක තිබුණා වගේ වර්ණනාවිෂයාතික්රාන්තයි. පුදුමෙන් ඉස්සරහ බලන් ඉන්න පියයුරු, හීනි සියුමැලි සුදුමැලි බඩ, චූටි ගැඹුරු බුරිය, ඇත් දළ පාට ලස්සණ කලවා... මං තවත් වර්ණනා කරන්න යන්නෙ නැහැ. ඒක එයාගෙ පුද්ගලිකත්වයට හානියක්. එයාගෙ බෙල්ල පිටිපස්සෙ චූටි ලස්සණ සමනළයෙකු ගෙ ටැටූ එකක් තිබුණා. දිග ලස්සණ කොණ්ඩෙට වැහිලා නිසා ඒ ලස්සණ ටැටූ එක දැක්කෙ මම විතරම යි. එතන ඉඹින කොට හරි උණුසුම්. මං එයත් එක්ක චිත්රපටියක් බලන්න ගියාම කරට අත දැම්මා කියල කවදාවත් ඔරවලා නෑ. ඉඳලා හිටලා කිස් එකක් දුන්නම මූණ පුළුටු කර ගන්නෙ නැහැ. එයා ඉර එළියෙ ගලා බහින විනිවිද පේන දිය පාරක් වගේ විවෘතයි.

මං ගැන කිව්වොත් මම උදේ හවස ඕනෙම පාරකදි හම්බවෙන්න පුළුවන් ජාතියෙ, නීට් එකට අඳින, නෝ-ලිමිට් හරි ඔඩෙල් හරි බෑග් එකකට ලන්ච් පැකට් එක දා ගෙන යන නිකම්ම නිකම් ක්ලාක් කෙනෙක්. මට සෆ්ර ව හම්බ වුනේ කොළඹ පබ්ලික් ලයිබ්රියෙ දි. පොත් රාක්ක පහු කරගෙන පහු කරගෙන ඇවිල්ලා එකම පොතක් ගාව නතර වුණා අපි.

ඒ සෝම හාමුදුරුවන්ගෙ “ජාතිය සුරකින රන් අසිපත” පොත.

එයාටත් ඒ පොතම ගන්න ඕනෙ වුණා. මමත් හොය හොය හිටපු පොත ඒක යි. ඒත් සෆ්ර ගෙ බ්ලේඩ් තල බැල්ම මගෙ පිරිමි දහිරිය බිංදුවට හිංදෙව්වා. එයා පොත මගේ අතින් උදුරලා වගේ ගත්තා.

අරන්... ආයෙමත් මට දුන්නා. දීලා ආයෙත් පොත මාරු කරන්න එන දවස, වෙලාව කියලා කෝල් කරන්න එයාගෙ මොබයිල් ෆෝන් එකේ නම්බර් එක මට දුන්නා. ඉතිං අපි ආයෙමත් මුණ ගැහුනා. විහාර මහා දේවි එකේ බංකු උඩ සෝම හාමුදුරුවො ගැන කතා කලා. එයාගෙ තාත්තා මුස්ලිම් වුනාට එයා බුද්ධාගම විශ්වාස කලා. අපි ක්රෙස්කැට් ගියා, එම්. සී. ගියා, ගෝල් ෆේස් ගියා, ගල්කිස්සෙ බීච් ගියා... අන්තිමට ගෙවල් දෙකට මාට්ටුත් වුණා.

සෆ්රා ඉඳහිට හීනෙන් ඇවිත් මගේ ඇඟ උඩ නැගලා උල තියා ගත්තා...

මම දාඩිය දාගෙන චොර වෙලා මබ්බෝද වෙලා ඇහැරුණා...

ඒ මගේ ප්රථම ප්රේමය.

... දෙවෙනි ප්රේමය තුෂාරි.

හැබැයි මගේ ප්රථම ප්රේමය පටන් ගත්තෙ දෙවෙනි ප්රේමයට පස්සෙ. ඒ මොන පිස්සු විකාරයක් ද? පළවෙනි එකට පස්සෙ දෙවෙනි එක මිසක් දෙවෙනි එකට පස්සෙ පළවෙනි එක වෙන්නෙ... ඒක වෙන්නෙ කොහොමද?

ඒක වුනේ මෙන්න මෙහෙම.

තුෂාරිට ඩේටා එන්ට්රි ඔපරේටර් පත්වීමක් හම්බවෙලයි අපේ ඔෆිස් එකට ආවෙ. ඒකත් එක විදිහක ක්ලාක් පට්ටමක් ම තමා. නම බරපතල වගේ පෙණුනට. කවුරු හරි තුෂාරිගෙන් රස්සාව මොකක්ද කියල ඇහුවම තුෂාරි එයාගෙ ලිප්ස්ටික් උලපු තොල් හරි ලස්සණට එහෙ මෙහෙ කරල “ඩේටා එන්ට්රි ඔපරේට” කියන කොට අහගෙන ඉන්න අයට තේරෙන්නෙ ඒක හරියට මැනේජින් ඩිරෙක්ටර් වගේ පෝස්ට් එකක් කියල. තුෂාරි අපේ ඔෆිස් එකට එනකොට කොණ්ඩෙ බෙල්ල ගාවින් කපලා. ලිප්ස්ටික්, කියුටෙක්ස් ගාලා, ඇහි බැමත් නීට් වෙන්න ගලවලා, ඇස් වටේ කළු පාටට ඇඳලා... හරි පිළිවෙලකට එයා එයාගෙ සිරුර නඩත්තු කළා. එයා සෆ්රා වගේ පැහැපත් නෑ. තලෙළුයි. නිතරම ඇන්දෙ ස්ලැක්ස්. ඉඳල හිටල ලොකු කරාබු දාල පන්ජාබ් කිට්, නීට් එකට මැදපු කපු සාරි එහෙමත් ඇන්දා. මුලදි මට එයා ගැන අමුතු ආකර්ෂණයක් තිබුණෙ නැහැ. එයත් උදේ හවා මග තොටේ දකින අනිත් ගෑණු ළමයි වගේමයි මට පෙණුනෙ. එයා ඔෆිස් එකේ දි පොඩි විහිළුවකටත් පොඩි එකෙක් වගේ මහ හයියෙන් තේරුමක් නැතුව හිනා වුණා. ගෑණු අයත් එක්ක ඉන්නවට වැඩිය පිරිමි කාණ්ඩෙත් එක්ක වැඩිපුර කතා බහට ආවා. නිතරම මොබයිල් ෆෝන් එකෙන් එස් එම් එස් යැව්වා. (කාට යැව්ව ද මන්ද...). එයා ආකර්ෂණීය නැති වුනාට ඉබේම ඔෆිස් එකේ කොල්ලන්ව ආකර්ෂණය කර ගන්න එයාට පුළුවන් වුණා. එයා අපි හැමෝම එක්ක යාළු වුණා. අනේ මන්ද එයා ඒක කොහොම කලා ද කියල. තුෂාරි එයාගෙ ඇඳුමෙ පාටට ජුවලරීස් දැම්ම. ඒ පාටට කියුටෙක්ස් ගෑවා. මට මුල දි ඒව මහ විකාර වැඩ වගේ පෙණුනට පස්සෙ පස්සෙ ඒවයෙ අමුතුම ලස්සණක් පේන්න ගත්ත.

දන්නව ද? දවසක් මාර වැඩක් වුණා.

එදා ලන්ච් අවර් එකේ දි අපේ සෙට් එක ෂොපින් ගියා. තුෂාරි ගියෙ නෑ... බඩ රිදෙනවා කියල. එයා එදා ඇඳල හිටියෙ තද රතු ස්කර්ට් එකකු යි, සුදු පාට හිරම හිර බ්ලවුස් එකකු යි කියන්න මට හොඳට ම මතකයි. තුෂාරි බඩ රිදෙනවා කිව්වම කොල්ලො සෙට් එක “හා හා හොරේ දැණුනා දැණුනා ...” කිව්ව. තුෂාරි අනිත් අයට හොරා මට එදා ලන්ච් අවර් එකේ එළියට යන්න එපා කිව්ව. අනේ මමත් ගොනා වගේ නතර වුණා. එදා තුෂාරි උයාගෙන ඇවිත් තිබුණෙ හාල් මැස්සො තෙල් දාලයි, තෙම්පරාදු කරපු පොල් සම්බෝලයි, ගොටුකොළ මැල්ලුනුයි, පරිප්පුයි, බතුයි. එයා ලොකු බත් එකක් ගෙනත් තිබුණ. ඉතිං අපි දෙන්නා දෙන්නගෙ ව්යංජන මාරු කරගෙන කෑව. කන ගමන් තුෂාරි දෙතුන් පාරක් ඇස් හීන් කරල අමුතු විදිහට මගෙ දිහා බැළුව. මාත් ඉතින් ඔහෙ ඇලේට හිනා වුණා. කන ගමන් එයා මගෙ ගෙදර විස්තර ඇහුව. එදා ඉඳන් අපි දෙන්න අතරෙ මොකක්දෝ අමුතු බැඳීමක් ඇතිවුණා. අපි කන්න ගියෙ එකට, එයයි මායි ෂොපින් ගියෙත් එකට. අපි එකිනෙකාට 'I LOVE YOU' කියා ගත්තෙ නැහැ. ඒත් අන්තිමට අපි ආදරේ කරන්න පටන් ගත්ත. ඒ වෙනකොට අපේ ඔෆිස් එකේ මට ඇර අනිත් හැමෝටම කෙල්ලො හිටිය. සමහර උන්ට දෙක දෙක... මාලන් ට කෙල්ලො තුනක් හිටිය.

ඇත්තටම තුෂාරියි මමයි ආදරේ කලේ මහ අමුතුම තාලෙකට. අපි දෙන්නා එකට ගමන් බිමන් ගියා. පාරෙ ඇවිදින කොට අත්වැල් පටල ගත්තා. බස් එකේ පිටිම පස්සෙ සීට් එකේ මුල්ලට වෙලා අපි දෙන්නටම අදාල නැති විකාර දෙඩෙව්වා. එහෙම වෙලාවට තුෂාරි කිව්වෙ තුෂාරිගෙ නංගිගෙ යාළු කොල්ලා ගැනයි, ඌ නංගිට ගෙනත් දෙන තෑගි ගැනයි. මාත් ඔය කටට එන විකාර කියෙව්වා. අපි සමහරදාට හවසට අසපුවට ගියා. එතන තුෂාරිට හරි පුරුදු තැනක්. අපි කිරිබත්ගොඩ හාමුදුරුවන්ගෙ බණ ෆෝන් එකෙන් ඇහුවා. පිච්ච මල් පූජා වලට ගියා. ඒවාට තව හුඟක් කෙල්ලො කොල්ලො ආවා. ඒ හාමුදුරුවන්ගෙ බණ හරි ආත්මීය යි. ඒ බණ අහල දවසක් තුෂාරියි මමයි ඇවිදගෙන එනකොට “අපි දෙන්නත් හරියට සිදුහතුයි යශෝධරයි වගේ ආත්මෙන් ආත්මෙ පතාගෙන එන දෙන්නෙක්” තුෂාරි මගෙ කණට කෙඳිරුවා. මම තුෂාරිගෙ නළල ඉම්බා. මගෙ හිතට ලොකු සැනසීමක් දැණුනා. මොනවා නැතත් සංසාරෙ පුරාවට මගෙ ළඟින් කවුරු හරි කෙනෙක් තනියට ඉන්නවනෙ. හාමුදුරුවො විස්තර කරන සංසාරෙ පාළු භයංකාර ඉවරයක් නැති වේදනා පිරිච්ච ගමනෙදි එකට යන්න, ජීවිතේ බෙදා හදා ගන්න, තව කෙනෙක් ඉන්නවා කියන එකත් ලොකු හයියක් නෙ. අඩුම තරමෙ මැරෙණ මොහොතක කටට වතුර උගුරක් දාන්න හරි කෙනෙක් ඉන්න එකම මදෑ. ඊටත් ජීවත් වෙන්න අරමුණක් එපායැ. ඔෆිස් යන එන එකට අමතරව මට ජීවිතේට වෙනසක් ඕනෙ වෙලා තිබුණ. අපි ගෙවල් දෙකට අපේ සම්බන්ධෙ ගැන කිව්ව. අනිත් අයට ඒක දැනෙන්න ඇරිය. ඉතිං... අපි අපේ වෙඩින් එකට සල්ලි එකතු කළා.

දවසක් හවසක බොරැල්ලෙ කොටා රෝඩ් ස්ටේෂන් එකේ දි බළලෙක් මල්ලෙන් එළියට පැන්න.

“මං ඔයාට කියන්නම යි හිටියෙ, නැත්තං පස්සෙ ඔයා මට දොස් කියයි ...” තුෂාරි මහපටැඟිල්ලෙන් සිමෙන්ති පොළව හාර හාර කෙඳිරි ගෑවා..

“කියන්න සුදු මට ඔයාට බනින්න බැහැ කියල ඔයා දන්නවනෙ ...” මම සැකෙන් කිව්වා.

තුෂාරි මූණ වහින්න ඔන්න මෙන්න අහසක් කර ගත්තා..

“මට කලින් බෝයි ෆ්රෙන්ඩ් කෙනෙක් හිටියා ...” ඒකි කෙඳිරුවා.

“මටත් කලින් ගර්ල් කෙනෙක් හිටියා ඔයාගෙ හිත රිදෙයි කියලයි මම නොකියා හිටියෙ...” මට කියවුණා.

මටම පුදුමයි ...! එහෙම හිතන්නත් කලින් මට බොරුවක් කියවුනේ කොහොමද? තුෂාරි ඒක ලෝක පුදුමෙ වගේ ගැස්සුණා.

“ඉතිං කියන්න ඒ බෝයි ගැන...”

“ඔයාට මතකද කස්ටමර් සර්විස් එකේ හිටපු නිලාන්... අර කැන්ඩි බ්රාන්ච් එකට මාරු වෙලා ගියෙ...?”

නිලාන් සුදු උස මහත, ජිම් යන, නිතරම වලි දා ගන්න, බුවෙක්. හොඳ හයේ හතරෙ පොරක්. මට මිනිහගෙයි තුෂාරිගෙයි අතරෙ කිසිම කිසි ගැලපීමක් පෙණුනෙ නැහැ. නිලාන් එක්ක බලනකොට තුෂාරි ඩිම් වෙච්ච වොට් හතළිහකටත් අඩු බල්බ් එකක් වගේ. එතන සීරියස් ලව් එකක් තියෙන්න ඇති කියලා හිතනකොටත් මගෙ ඔළුව විකාරයි වගේ. ඒ යකා කවදාවත් මගෙත් එක්ක යන්නං මචං, එන්නං මචං කියනවට වඩා යාළු කමක් තිබිලා නැහැ. ඌට හිටියෙ ඌ වගේම යාළුවො සෙට් එකක්. තුෂාරිට බඩු හරි ඇති කියලමයි මගෙ හිත කිව්වෙ. මගෙ හිතේ හිටපු කෙල්ල පිරිසිදු නිර්මල මට විතරක්ම ආදරේ මාවම පතාගෙන එක කෙනෙක්.

ඒත් මගෙ කට කියවන්න ගත්තෙ වෙන දෙයක්. “ඕවා ඔහොම තමයි බබා... මටත් ගර්ල් කෙනෙක් හිටියනෙ...” තුෂාරි එයා ගැන අහන්න ගත්තා. ඔන්න සෆ්රා ඉපදුනා. ඇත්තටම එහෙම බොරු වැලක් එක පාරටම හිතට එන්නෙ කොහොමද? ඒ බොරු කලින් ඉඳන්ම මගෙ හිතේ තිබුණද? මටත් වඩා අවුරුදු හතරක් බාල තුෂාරිගෙ පළවෙනි කොල්ලා මම නෙමේ කියලා ඒකි කියනකොට, ඒකි මගෙ පළවෙනි කෙල්ල කියන්න මට නිකන් බෑ බෑ වගේ. මං නිකං වැඩීම බාල වෙච්චි එකෙක් වගේ මට දැනෙන්න ගත්තද? අනේ මන්ද. සෆ්රයි මමයි ආ ගිය තැන් පවා මම තුෂාරිට පෙන්නුවා. කොටින්ම විහාර මහා දේවි එකේ අපි වාඩි වෙලා හිටපු බංකු පවා. දැන් සෆ්රා රට... අපේ සම්බන්දෙ කඩන්න සෆ්රගෙ තාත්ත එයාව රට යවල.

මමයි තුෂාරියි කොහොම හරි මේ අවුරුද්දෙ බඳිනවා. එයා අඳින්නෙ කැන්ඩියන් ලු. තුෂාරි කියනවා සෆ්රටත් වෙඩින් කාඩ් එකක් දාමුලු. එයා නිලාන්ටත් එකක් දාන්නම්ලු. නිලාන් එයාව දාලා ගිහින් තියෙන්නෙ ආදරේ නැති නිසා නෙමේ. අම්මට පිටු පාන්න බැරි නිසා. එයාගෙ අම්මට ඕනෙ වෙලා තියෙන්නෙ උඩරටින් ම නිලාන්ට කටයුත්තක් කරවන්න.

අපි දැන් නිතරම අසපු ගිහින් භාවනා කරනවා. තුෂාරිට ලාවට ලාවට දැන් ආලෝක පහල වෙනවලු. එතනට එන හුඟක් අය දැන් එක එක ජාතියෙ සමාපත්ති පහළ කරගෙන. මම භාවනා කරනකොට... සෆ්රා මගෙ හිතට එනවා. දැන් එයා හීන් රත්තරං පාද සළං දෙකක් දාලා. බුරියට චූටි කරාබුවක් දාලා. ඉස්සරට වඩා හුඟාක් ලස්සණයි. එයා මගෙත් එක්ක දඟ කරනවා, මගේ වටේ එතෙනවා. මම එයාව ඉඹිනවා, හපනවා. අපි එකට තුරුළු වෙලා පැය ගණන් ඉන්නවා. මම හොඳට භාවනා කරනවා කියල තුෂාරි කියනවා. එයා කියනවා මටත් ජිම් යන්නලු. සික්ස් පැක් එක හදා ගන්නලු. මගෙ බඩ ආරමින් එනවා. ශරීරෙ නෙමේ වැදගත්... හිත...! ශරීරෙ කියන්නෙ... කැටයම් කරපු අසූචි කළයක්, මම කියනවා.

අපි මේ දවස් වල බැඳලා පදිංචියට යන්න බොරැල්ල කිට්ටුව ලාබ ඇනෙක්ස් එකක් හොයනවා. තවම හම්බ වුනේ නැහැ. හැම එකේම ගණන් අපිට දරන්න බැරි තරම් ලොකුයි.


Isuru Chamara Somaweera | ඉසුරු චාමර සෝමවීර

ආදරණීය නිමාලි වෙතටයි


2002. 2. 27

තෙරුවන් සරණයි !

ආදරණීය නිමාලි වෙතටයි,

මට වැරදූනා. නිමාලි, මට ඔයාට ආදරණීය නිමාලි කියලා ලියන්න අයිතියක් නැහැ. ඔයා දන්නවා ඇතිනෙ දැන් මම රස්සාවට යන්නෙ නැහැ. මේ දවස්වල අත මිට හරි හිඟයි. ඒත් මං හොඳින් ඉන්නවා. ජීවිතේ කවදාවත්ම නොදැනිච්ච නිරෝගීකමක් දැන් මට දැනෙනවා. ඔයත් හොඳින් ඇති කියලා හිතනවා. මං මේ ලියන්නෙ ගිගුම්ගෙ බෝඩිමේ ඉඳන්. එදා හවස ඔයා ගෙදරින් ගිය ගමන්ම වගේ මාත් ගෙදරින් ආවා. දොරේ යතුර අර අඹ ගහ මුල තියන බෝගන්විලා පෝච්චිය යට ඇති. ඒ ආපු ගමන් තාමත් මම ගිගුම්ගෙ බෝඩිමේ.



අම්මලා; අපේ අම්මලා, ඔයගොල්ලන්ගෙ අම්මලා, හැමෝම මාව හොයනවා ඇති. ඒත් කරන්න දෙයක් නැහැ. මට තීරණේකට එන්න, හිත හදා ගන්න ටික දවසක් ගියා. ඒකයි මම හැංගිලා හිටියෙ.

ඉතිං.....? කියන්න ගොඩක් දේවල් තියනවා. ඒත් ගිගුම්ගෙ මේස ලාච්චුවෙ තියෙන්නෙ කොළ බොහොම පොඩ්ඩයි. පුළුවන් තරම් කෙටියෙන් මම ලියන්නම්. මේ එක්කම අපේ ගෙදරටත් ලියුමක් ලියන්න ඕනෙ. එක අතකට මට තීරණය කරන්න දේකුත් නැහැ. හැමදේම ඔයාලා තීරණය කරලා, තීරණය වෙලා ඉවරනෙ. මට තියෙන්නෙ ඔළුව නමන්න විතරයි.

මං දන්නවා මේ ඔක්කොටම මුල අර රමණි කියන පරට්ටිගෙ කේළං. එක අතකට මං රමණි ගැන නරකෙට හිතන එක වැරදියි. මමයි එතන වැරදි. වැරැද්ද රමණිට කලින්, බොහොම කලින් ඔයාව කසාද බඳින්න කලින් ඒ දේවල් ඔයාට නොකියපු එකයි. රමණි ඔයාගෙ යාළුවා. එයා ඔයාට උදව් කළා. දැන් මට හිතෙනවා මට කියා ගන්න බැරුව තිබිච්ච ඒවා ඔයාට කියලා රමණි මටත් කළේ උදව්වක් කියලා. රමණි නිතරම ඔයාව හම්බවෙන්න එනවා ඇතිනෙ. කියන්න රමණිට මං බොහොම ස්තුතියි කිව්වා කියලා. දැන්නම් ඔයාට කියන්න රමණි ගාව ඒ තරං දෙයක් නැතුව ඇති. මං මෙහාට ආපු දා ඉඳලා ගිගුම් ඔෆිස් යන්නෙ කෝච්චියෙ නෙමේ.

මට ඔයා ගැන ලොකු දූකක් තියනවා. මගෙ අම්මා තාත්තා ගැන ලොකු දූකක් තියනවා. පපුවෙ ලොකු ගලක් හිරවෙලා වගේ වෙලාවකට මට දැනෙනවා. ඒත් මං දැන් මේ ගෙවන්නෙ මගෙ ජීවිතේ නිදහස්ම දවස්. මොකද මම දැන් මම ම නිසා. රමණි කිව්වට වැඩිය දේවල් , ඔයාට මං කිවයුතුව තිබුණු ඒත් නොකිව්ව දේවල් මම දැන් ඔයාට කියන්නම්. මං එහෙම කියන්නෙ ඒ දේවල් ඔයාට දැන ගැනීමේ අයිතියක් තියනවා කියලා මම විශ්වාස කරන නිසා. අනික මට තවදූරටත් මාව සැහැල්ලු කරගන්න උවමනා නිසා.

එදා හවස මං ගෙදරට ආපු ගමන්ම ඔයා මට දමලා ගැහුවෙ මං පිළිකුල්ම කරන වචනෙං. ඒකෙන් මාව රිද්දෝපු පළවෙනියා ඔයා නෙමේ. හැබැයි අන්තිමයත් ඔයා නොවෙන වග මම දන්නවා. එදා මම එනකොට දොරවල් ජනෙල් ඔක්කෙම වහලා තිබිච්ච නිසා මම හිතුවෙ ඔයා ඔෆිස් ඇරිලා ඇවිල්ලා නැතුව ඇති කියලා. ඒත් ඔයා අපේ කාමරේ ඇඳ උඩ කරුවලේම , සාරිය පිටින්ම , කොණ්ඩෙ කඩාගෙන , කොට්ටයක් තුරුල් කරන් ඉන්නවා දැක්කම මට තේරුණා කොතන හරි මොනවා හරි වැරුද්දක් සිද්ද වෙලා තියනවා කියලා .

"ponce....."

ඔයා ලිප්ස්ටික් බොඳ වෙච්ච ඔය ලස්සන තොල් උල් කරලා ගිරිය යටින් බළල් සද්දෙකින් කෑ ගැහුවා. මට හැම දෙයක්ම හොඳට තේරුණා.

මුලින්ම මට ඔය ජරා තුප්පහි වචනෙන් බැන්නෙ අපිට අටේ පංතියෙදි පී . ටී කරපු කුලරත්න සර් '' නිකං ponce කෙනෙක් වගේ නැතුව හොඳට අත උස්සලා බෝල් කරපං බුරුවො '' ක්රිකට් ප්රැක්ටිස් වලදි සර් මගෙ ඇඟට කඩන් පැන්නා. අපේ පංතියෙ හිටිය ක්රීඩා වලට අදක්ෂම ළමයා මම. ponce කියන වචනෙට මලලසේකර ඩික්ෂනරියෙ දීලා තියන තේරුම ගණිකාවන්ගෙන් යැපෙන්නා. එදා කුලරත්න සර් බැන්නට පස්සෙ මම මං අද තව වෙනකං බෝලයක්වත් බැට් එකක්වත් අතින් අල්ලලා නැහැ. එදායින් පස්සෙ පී. ටී තියන දවසට එක්කො මම ඉස්කෝලෙ යන්නෙ නැහැ. එක්කො මට පී. ටී පීරියඩ් එකේදි බඩේ අමාරු , ඔළුව කැක්කුම්, කලන්ත හැදෙනවා. අපේ පංතියෙ කොල්ලො මං දිහා බැලුවෙ බිඳෙන වීදූරු බඩුවක් දිහා බලනවා වගේ. සමහරවිට මං නැති තැන උං මට හිනා වෙන්න ඇති. මං බොහොම කීකරු නිෂ්ශබ්ද ළමයෙක් හින්දා, ගුරුවරුන්ගෙ සුරතලෙක් හින්දා උං මං දිහා බැලුවෙ උංගෙ ගොඩට අයිති නැති පිටස්තර සතෙක් දිහා බලන විදියට. මට ඉස්කෝලෙදි කවදාවත්ම කිසිම කිට්ටු යාලුවෙක් ඉඳලා නැහැ. සමහරුන්ට මාත් එක්ක යාලු වෙන්න ඕන වුනත් මම හැමෝවම ආශ්රය කලේ දූරක ඉඳන්. ඒක මං හිතලා කරපු දෙයක් නෙමේ ඉබේ වෙච්චි දෙයක්. දූරින් මං ආශ්රය කරපු උං මාව ආශ්රය කලේ ගෙදර වැඩ කොපි කර ගන්න. මං උංව ආශ්රය කලේ මං තනියම නෙමේ ඉන්නෙ කියලා අනිත් අයට අඟවන්න. මගෙ යාළුවො වුණේ පොත්. අයියලා හවසට වෙලේ ක්රිකට් ගහන්න සරුංගල් අරින්න යනකොට නංගිත් ඒ පස්සෙන් දූවනවා. ඒත් මං ඉරිදා පත්තර ටික ළඟට කරගෙන අකුරක් නෑර කියවනවා.

පුංචිම කාලෙ ඉඳලා මං දැනගෙන හිටියා මං අනිත් අයගෙන් වෙනස් කියලා. මොකක්ද ඒ වෙනස කියලා මට පැහැදිලි තේරුමක් තිබුණෙ නැහැ-----. ඒක කායික වෙනසක් නෙමේ කියන්න මම දැනගෙන හිටියා. තාත්තා තිරිකුණාමලේ ඉඳලා නිවාඩුවට ගෙදර ආවම මට වැඩිය හුරතල් කලේ අයියවයි නංගිවයි. '' මේකා හරි සෝමාරියිනෙ '' කියලා තාත්තා මං දිහා බැලුවෙ තෙම්ච්ච බළල් පැටියෙක් දිහා බලනවා වගේ.

මං නිතරම පොත් වලටම ඇලීගෙන ඉන්න නිසා අම්මා බය වුණේ මගෙ ඇස් දූර්වල වෙයි කියලා. මං පොත් කියවනකොට අම්මා මට තේ හදලා ළඟට ගෙනත් දෙනවා. එයා දැනං හිටියා මං වෙනස් කියලා. මට හොඳටම විශ්වාසයි අම්මා අයියටයි නංගිටයි දෙන්නාටම වඩා මට ආදරෙයි කියලා. ලොකු අම්මලගෙ, නැන්දලගෙ, මාමලගෙ ළමයි අතරෙ මං හරි විශේෂ වුණා. කවුරු හරි ළමයෙක් දඟ වැඩක් කලොත් වැඩිහිටියො කිව්වෙ '' බලන්න නුවන් පුතා, ඔය විසේ නතර කරලා එයා වගේ පාඩුවෙ පැත්තකට වෙලා ඉන්නවකො '' කියලා. ඒත් මං පාඩුවෙ ඉඳලා වින්ද ඒ හුදකලාවෙ වේදනාව කාටවත්ම තේරුණේ නැහැ. නෑදෑයන්ගෙ ළමයි මං දිහා බැලුවෙ සර්පයෙක් දිහා බලනවා වගේ හිරිකිතෙන්.

එක අතකට මේ පරණ යාං හෑලි ඔයාට වැඩක් නැතුව ඇති. ඒත් මං මේවා ඔයාට කියන්නම ඕනෙ. මුලින්ම මට ආදරයක් හිතුණෙ දහයෙ පංතියෙදි අපට සිංහල උගන්නපු සර් කෙනෙකුට. එයා උගන්නන්න පංතියට එනකොට මගෙ පපුව ගිඩි ගිඩි ගෑවා. ගෙදරදි පොත් කියවද්දි මට එයාව මැවිලා පෙනුනා. ඒ කාලෙ මම නිතරම දවල් හීන බැලුවා. ඒක කවුරුවත් නොදන්න ඒකපාර්ශවීය ආදරයක් . ගිගුම්ට වුණත් මං ඒ ගැන කිව්වෙ මේ ළඟදි. ඒ සර් අපිට ගණන් උගන්නපු කෙට්ටු කැත මිස් කෙනෙක්ව කසාද බැඳලා මාරුවක් අරන් එයාගෙ ගමට ගියා. මේවා කියවනකොට ඔයාගෙ මුණ අප්පිරියාවෙන් විරූපි වෙන හැටි මට පේනවා පේනවා වගේ.

මාත් ඒක පංතියෙ එකට හිටපු ළමයි කෙල්ලො ගැන උනන්දූ වෙනකොට, විභාග වලින් ලකුණු අඩුවෙන් ගන්නකොට මං ඒ හැමොටම වඩා ලකුණු අරගෙන විභාග පාස් කරගෙන කරගෙන ගියා. ඔයා විශ්වාස කරයිද මංදා ඒ ලෙවල් ක්ලාස් එකේදි මාත් කෙල්ලෙක් එක්ක යාළු වුණා. හරියටම කිව්වොත් ඒකි මගෙත් එක්ක බලෙන් යාළු වුණා. ඒ දීපිකා. ඒ කාලෙ මම මම කවුද කියලා තේරුම් අරන් හිටියෙ. ඒත් මම එයත් එක්ක යාළු වුණා. ඇත්තටම කිව්වොත් ඒක වටේ පිටේ අයට පේන්න කරපු ප්රදර්ශනාත්මක ආදරයක්. ඒකි ආදරේ කලේ මට නෙමේ ඉස්කෝලෙ මට තිබිච්ච පිළිගැනීමට. මං ආදරේ කලෙත් ඒකිට නෙමේ ඒකි මාත් එක්ක ගැවසෙනකොට වට පිට අය දකින දේට. ඒකට මොකක්ද කියන වචනෙ ? අපේ සම්බන්දෙ ගැන ඉස්කෝලෙ හුඟක් දෙනා පුදූම වුණා. ඒකිත් එක්ක තනි වුණාම මට කතා කරන්න දෙයක් තිබුණෙ නෑ. මම කියෙව්වෙ මං කියවපු පොත් ගැන මට හිතෙන දේවල්. ඒකිට ඒවා තේරුණාද මම දන්නෙ නැහැ. ඒකි ඇස් දිලිසෝ දිලිසෝ මං දිහා බලන් හිටියෙ . හිටපු ගමන් මගෙ අත් වලින් අල්ලගෙන ඇස් වලට එබුණා. මං කවදාවත්ම ඒකිට ''මං ඔයාට ආදරෙයි ''කියලා නැහැ . අන්තිමට ඒකිත් ඔයා වගේ භූමි කම්පාවක් ඇති කරලා ගියා. මම එදා එයත් එක්ක කියව කියව හිටියෙ මං කියවපු රුසියන් කෙටි කතාවක් ගැන. එයා හොඳට ඒවා අහගෙන හිටියෙ වෙනදටත් වැඩිය උනන්දූවෙන්. අපි එදා හිටියෙ ඉස්කෝලෙ පිට්ටනිය අයිනෙ අරලිය ගහක් යට. එකපාරටම දීපිකා මගෙ අත ඇල්ලුවා, ආයිත් අත ගසලා දැම්මා. ගස්සලා යන්න ගියා. එච්චරම තමා. පස්සෙ ඒකි අපේ පංතියෙම වෙන කොල්ලෙක් එක්ක යාළු වුණා. ඒත් ඉන්පස්සෙ ඒකි මං ගැනවත් අපේ සම්බන්දෙ ගැනවත් කිසිම කෙනෙක් එක්ක කිසිම දෙයක් කියලා තිබුණෙ නැහැ. ඒ කාලෙ වෙනකොට මට ඉගෙන ගන්නත් එච්චර උනන්දූවක් තිබුණෙ නැහැ. මං දැනං හිටියා මාව විභාගෙන් පාස් වෙන බව. මං ඔහෙ අතට අහුවෙන පොත් කියව කියව හිටියා.

දීපිකා ඈත් වුණාට පස්සෙ මට තව කෙල්ලෙක් එක්ක යාළු වෙන්න වුවමනා වුණේ නැහැ. මට ඕනෙ වුනේ මම ම වෙන්න. මං ඒ දවස් වල පත්තරවල ගැටළු තීර වලට බොරු නම් ගම් එක්ක මගෙ ගැටළුව ලියලා දානවා. එක දොස්තර කෙනෙක් කියලා තිබුණෙ කළල අවධියෙ අම්මගෙ ගර්භාෂෙ ඇන්ඩ්රොජන් සාන්ද්රනය අඩු වුනාම උපදින ළමයි පස්සෙ කාලෙක තමන්ගෙම ලිංගෙ අයට ආකර්ෂණය වෙනවා කියලා. තව කෙනෙක් මේක ජාන වලින් එන දෙයක් ය , තවත් දොස්තර කෙනෙක් මේක පෞරැෂ වර්ධනයෙ ප්රශ්නයක්ය වගේ උත්තර දීලා තිබුණා. හැබැයි මේ හැම කෙනාගෙම උත්තරය වුණේ මේක ලංකාවෙ සංස්කෘතියට ගැලපෙන්නෙ නෑය, එහෙම නැත්තං මේ ගතිය පස්සෙ ඇරේවිය, අනවශ්ය දේවල් හිතන්නෙ නැතුව අධ්යාපනයට හිත යොදවන්නය, කසාදයක් බැන්දහම හරියා ය වගේ අදහසක් . දෙයියනේ තමන්ගෙ අවශ්යතාවය අනවශ්යය දෙයක් වෙන්නෙ කොහොමද?

ඒ ලෙවල් ඉවර වෙචිච ගමන්ම මට කච්චේරියෙ රස්සාව හම්බ වුණා. ඒකට ගොඩක් උදව් කලේ තාත්තගෙ යාළුවා පෙරේරා අංකල්. ඒ දවස් වල මං සෑහෙන්න ඇවිස්සිලා හිටියෙ. බස් එකේ , කෝච්චියෙ, පාරෙ ඔය කොහෙදි හරි වුණත් මං කැමති විදියෙ පිරිමියෙක් දැක්කම මාව ගිනි ගත්තා. සමහර මිනිස්සුත් එක්ක මං අනවශ්ය විදියට හිනා වෙනකොට, මුණ දිහා බලා ඉන්නකොට ඒ අය අපහසුතාවයට පත් වෙලා අහක බැලුවා. සමහරු මහ කැත විදියට කටවල් හදලා හිනා වුණා. දවසක් නුගේගොඩදි . . . . . එක අතකට මේවා ඔයාට කියන එක තේරුමක් නැති වැඩක්. ගොඩක් වෙලාවට ඔයා මේවා තේරුම් ගන්න එකකුත් නැහැ.

මං රස්සාවට යන්න අරන් මාස හයකට විතර පස්සෙ තමයි ගිගුම්ව හම්බ වුණේ. ඔෆිස් යද්දි කෝච්චියෙදි තමයි මම ගිගුම්ව මුලින්ම දැක්කෙ . මතකද ඔයාව බලන්න මං අම්මලත් එක්ක ඔයාලගෙ ගෙදර ආපු දවස ? එදා ඔයා මාව දැකලා ඔයාට හිතිච්ච දේවල් පස්සෙ දවසක මට විස්තර කලා. ඒ වගේ දෙයක් තමා ගිගුම්ව දැක්කම මටත් දැනුනෙ. ගිගුම් ගියෙත් මං ගිය කෝච්චි පෙට්ටියෙමයි. එයා කෝච්චියට අළුත්. මුල් දවස් වල අපි හිනා වුණා විතරයි. එයාගෙ හිනාව හරි ලස්සනයි. පස්සෙ පස්සෙ අපි පොඩි පොඩි දේවල් ගැන කතා බහ කලා. කෝච්චියෙ තද බදේ ගැන, වැස්ස ගැන, ඡන්දෙ ගැන. එයයි මමයි හොඳ යාළුවො වුණා. එයා කෝච්චියට නැග්ගෙ මම නැගලා ස්ටේෂන් දෙකකට විතර පස්සෙ තියන ස්ටේෂන් එකකින්. මම හැමදාම එයා කෝච්චියට නඟිනකං බලන් ඉන්න පුරුදු වුණා. එයත් නඟින්න කලින්ම බෙල්ල දික් කර කර මං ඉන්නවද බැලුවා. අපි හැමදාම ගියෙ හිටගෙන. හවසට එනකොට එයා ආවෙ පහයි පහේ කෝච්චියෙ. මම ආවෙ පහයි හතලිස් පහේ එකේ. ටික දවසකින් එයා මාත් එක්කම යන්න පහයි හතලිස් පහ වෙනකං කොටුවෙ ස්ටේෂන් එකේ ඉන්න පුරුදු වුණා. අපි බංකුවක් උඩ ඉඳන් එකිනෙකා දිහා බලන් හිටියා. මොන්ටිසෝරි යන ළමයි වගේ අත් වැල් පටලගෙන ඉවරයක් නැතුව චුරු චුරු ගගා කතා කලා. එයා නිවාඩු දාලා ගමේ ගිය දවසට මට මහ සොහොන් පාළුවක් දැනුනා. මං හැමදාම රැට නිදා ගත්තෙ ගිගුම් ගැන හිත හිත. උදේට නැගිට්ටෙත් එයා ගැන හිත හිත. මම දැකපු සමහර හීන වල එයයි මමයි එක එක දේවල් කලා. ගැස්සිලා ඇහැරුනාම මගෙ සරම තෙත් වෙලා තිබුණා. එයාගෙ අත අල්ලලා තියනවා ඇරෙන්න ඊට එහා දේකට ඒ වෙනකන් කවදාවත් මම ගිහින් තිබුණෙ නැහැ. ඒ වෙනකොට මටත් දරා ගන්න බැරි තරමට මම එයාට ආදරේ වෙලයි හිටියෙ. මට බය හිතුණා එයාට ඒක තේරිලා මාව දාලා යයි කියලා. ඒත් පපුව පිරෙන්න මං එයාට ආදරෙයි කියලා කියා ගන්නත් මට ඕනෙ කම තිබුණා. මට දැනුනා එයා අනිත් අයට වඩා වෙනස් සුවිශේෂ මනුස්සයෙක් කියලා. ඒත් දෙයියනේ මිනිහෙක් කොහොමද කටක් ඇරලා තව මිනිහෙකුට ආදරෙයි කියන්නෙ.

එක සිකුරාදාවක ගිගුම් මට ෆිල්ම් එකක් බලන්න යන්න කතා කලා. අපි ගියෙ සෙනසුරාදා. ෆිල්ම් හෝල් එකේ ලයිටි ඕෆ් කලාම මම සැරින් සැරේ එයා දිහා බැලුවා. එයත් මගෙ දිහා හොරෙන් හොරෙන් බලනවා මම දැක්කා. කළුවරේ එයාගෙ ඇස් දිලිසුනා. මට දැනුනා එයාගෙ අත මගෙ අතේ ගෑවෙනවා. මම මගෙ අත තව ටිකක් කිට්ටු කලා. එයා මගෙ දිහා බලලා හිනා වුණා හරියට හොර වැඩක් අහු වුණා වගේ. ඉස්සෙල්ලා එයාගෙ අත ඇල්ලුවෙ මම ද මගෙ අත ඇල්ලුවෙ එයාද කියලා අදටත් සමහර වෙලාවට මම හිතනවා. ටික වෙලාවකින් එයාගෙ අත මම සිනිඳුවට අත ගාමින් උන්නා. ටිකකින් හෝල් එකේ ලයිට් පත්තු වුණා. එයා මට මූණ දෙන්න බැරුව වගේ අහක බලා ගත්තා. මං අපි දෙන්නටම අයිස් චොක්ස් ගෙනාවා. මගෙ හිත ඇතුලෙ මහා කුණාටු දහස් ගාණක් හමම්න් තිබුණා. ඒක දරා ගන්න අමාරු සතුට කලවම් වෙච්ච සංකීර්ණ හැඟීමක්. අපි දෙන්නම නාඳුනන දෙන්නෙක් වගේ කතා බහක් නැතුව අයිස් චොක්ස් කෑවා. ආයිත් ලයිට් ඕෆ් කලාම ඉක්මන් වුණේ මමයි. මම එයාගෙ අතක් අරන් මගෙ අත් අතර තියලා මිරිකුවා. පස්සෙ මම ඒ අත සිනිඳුවට ආදරෙන් අත ගෑවා. මාව ගිනියම් වෙලා හිටියෙ. ඒක අමුතුම මත් ගතියක්. එයා සැරින් සැරේ මගේ දිහා බලලා යන්තමට හිනා වුණා. ෆිල්ම් එක ඉවර වෙනකොට අපි දෙන්නට දෙන්නා කවුද කියලා දන්නවා. හැබැයි ෆිල්ම් එකේ මොනවා තිබුණද කියන්න දෙන්නටම මතක නැහැ.

එදා මට දැනිච්ච නිදහස මහ පුදුම එකක්. ඒක නිකං හරියට අවුරුදු ගාණක් කූඩු කරලා හිටපු කැළෑ සතෙක් ආපහු කැළේට නිදහස් කරපුවාම ඌට දැනෙන හැඟීම වගේ එකක් . ඒක මහ පුදුම හැඟීමක් නිමාලි. අපි ෆිල්ම් එක ඉවර වෙලා කරුවල වැටෙන කල්ම ඔහෙ පාරවල් දිගේ ඇවිද්දා. හේතුවක් නැතුව හයියෙන් හිනා වුණා. ඇත්තටම අපි පියාඹමින් හිටියෙ. දකින මිනිස්සු හිතන්න ඇති අපිට පිස්සු කියලා.

මං සමහර සති අන්ත වල ගිගුම්ගෙ බෝඩිමට යන්න පුරුදු වුණා. ඒත් ගිගුම් කවදාවත්ම අපේ ගෙදර ආවෙ නැහැ. එයා එහෙම එනවට මම කැමති වුණෙත් නැහැ . ඒවා හුඟාක් ලස්සන දවස්. අපි පොඩි පොඩි ට්රිප් ගියා. සීගිරිය, පාසිකුඩා, ලෝකාන්තෙ වගේ තැන් වලට ගිහින් ලාබ හෝටල් කාමර වල නැවතුණා. නිවාඩු දවස් වලත් මම ගෙදර නැති වුණාම අම්මලා හිතුවෙ මං ගෑනු ළමයෙක්ව යාළු කරගෙන කියලා. මහ රැටත් මගෙ ෆෝන් එකට කෝල්ස් එස් එම් එස් එනකොට අම්මා අහනවා කවුද ළමයො ඔය හැටි කතා කරන්නෙ කියලා. යාළුවන්ගෙන් කියලා කියනකොට එයාගෙ නළල රැළි වෙන හැටි මම දකිනවා. මෙච්චර කල් හිටපු නැති යාළුවො එක පාරටම කොහෙන් පහළ වුණා ද කියලා එයා හිතන්න ඇති. දවසක් රෑක මං අහගෙන තාත්තා අම්මට කියනවා '' පුතාට මොකක් හරි හරි ගිහිල්ල වගේ, අහලා බලනවා'' කියලා. තාත්තා හිතාගෙන හිටියෙ මම අයියා වගේ නෙවෙයි බොහොම හිතල මතල වැඩ කරන කෙනෙක් කියලා. ඔය කාලෙ අයියා ගෙදරට හොරෙන් නිලු අක්කව කසාද බැඳපු අලුත. අයියගෙ හරි නිලු අක්කගෙ හරි නම ඇහුනත් ඇති තාත්තට පරල වෙන්න. නංගිගෙයි ප්රියන්තගෙයි පටලැවිල්ලත් ඔය දවස් වල තිබුණා. දැන් තාත්තයි ප්රියන්තයි කිරියි පැණියි වගේ වුණාට ඒ දවස් වල නයයි පොළඟයි වගේ. ඉතිං තාත්තා මං ගැන කප්පරක් බලාපොරොත්තු තියං හිටියා.

දවසක් දා හවසක අම්මා මගෙන් මගෙ ගෑනු ළමයා ගැන ඇහුවා. මම ගත් කටටම එහෙම දෙයක් නෑ කිව්වම අම්මා හොඳටම පුදුම වුණා. තාත්තට ඕනෙ වුණා මාව ඉක්මනටම බන්දන්න. අම්මලා මගෙන් අහන්නෙත් නැතුව ඒ දවස් වල මට මඟුල් හොයන්න පටන් ගත්තා. ඒ වෙනකොට මගෙයි ගිගුම්ගෙයි ආශ්රයට අවුරුදු හතරක් විතර ඇති . ඉරිදා පත්තර වල මංගල දැන්වීම් කියවන එක අම්මගෙ විනෝදාංශයක් වගේ වුණා. තව කපු ගෑනු දෙතුන් දෙනෙකුටත් අම්මලා ලේලියක් හොයන වැඩේ පවරලා තිබුණා. මම ගිගුම්ට මේවා කිව්වම එයා කිව්වෙ ඔයාට හරියි කියලා හිතෙන විදියට වැඩ කරන්න කියලා. මට එයාගෙ බෙල්ල මිරිකන්න තරම් කේන්තියක් ආවා. අපි මෙච්චර අවුරුදු ගාණක් ආශ්රය කලේ ඔය ටික අහගන්නද ? ඒ වෙනකොට මගෙ ඔළුවෙ හිටියෙ ගිගුම් විතරමයි. මං හිතුවෙ එයා මට '' අපි දෙන්නා මේ වගේ දේවල් නීතියෙන් පිළිගන්න රටකට යමු , එහෙම නැත්තන් අපි දුර පළාතකට පැනලා යමු '' වගේ උත්තරයක් දෙයි කියලයි . මං එහෙම හිතුවෙ එක පැත්තක් අමතකම කරලා දාලයි. ගිගුම්ගෙ පවුලෙ හිටියෙ ගිගුම් විතරමයි. එයාගෙ අම්මවයි තාත්තවයි බලා කියා ගැනීමේ වගකීම එයාට තිබුණා. වෙන රටකට ගිහින් අපි ජීවත් වෙන්නෙ කොහොමද?, යන්න වීසා ගන්නෙ කොහොමද ? යන්න සල්ලි දෙන්නෙ කවුද ? දුර පළාතකට පැනලා ගියොත් අපි ජීවත් වෙන්නෙ කොහොමද? කොහෙද? ඒ වගේ දේවල් ඒ දවස් වල මගෙ මෝඩ ඔළුවට ආවෙ නැහැ. මං හිතුවෙ මං ගැන විතරමයි. මට ඕනෙ වුණේ සදහටම ගිගුම්ව තුරුල් කරන් ඉන්න විතරමයි. ගිගුමුයි මමයි වයසට ගිහිල්ලා පරණ දේවල් කතා කර කර ඉන්න දවසක් ගැන හීන මැව්වා. මට ගිගුම්ගෙ උරිස්සෙ ඔළුව ගහගෙන අඬන්න ඕනෙ වුණා. ඒත් මම එහෙම කළේ නැහැ මගෙ තියන උද්දච්ච කමට.

අම්මලගෙ බල කිරිල්ලට මම ගියා මනමාලියො හත් අට දෙනෙක් බලන්න . ඒ හැමෝවම ප්රතික්ෂේප කරන්න හේතු මං හොයා ගත්තා. ඒ වැඩි දෙනා ඉරිදා පත්තර මනමාලියො. අන්තිමට මං ආවෙ ඔයාව බලන්න. ඔයාවත් එහෙම ප්රතික්ෂේප කළා නං කියලා පස්සෙ මට හිතිච්ච වාර අනන්තයි. ඒ වෙනකොට මට ගිගුම්ගෙ දෙපැත්තට වැනෙන කතා එපා වෙලයි තිබුණෙ. මට මගෙ අම්මයි තාත්තයි ගැනත් ලොකු දුකක් තිබුණා. ඒ අයට අයියවයි නංගිවයි දෙන්නම අහිමි වෙලා හිටියෙ. අයියා නිලු අක්කත් එක්ක ඇනෙක්ස් එකක් අරන් හිටියා. නංගි හිටියෙ ප්රියන්තලගෙ ගෙදර. තාත්තා පොඩි ළමයෙක් වගේ අසරණ වෙලා හිටියා. මාවත් එයාලට අහිමි වුනොත්, අම්මෙකුට තාත්තෙකුට විඳින්න බැරි තරම් ලොකු නින්දාවක් මං නිසා එයාලට විඳින්න වුනොත්. ඒක මහ පවක් කියලා මට හිතුණා. අන්තිමට මම අම්මලත් එක්ක ඔයාව බලන්න ආවා. අම්මලා කැමතිනම් මම ඔයා බඳිනවා කියලා ඔයාව දකින්නත් කලින් තීරණය කරන් හිටියෙ. ඔයා හෙප්පුවක් අරන් ලැසි ගමනෙන් මගෙ ඉස්සරහට ඇවිත් ලාවට හිනා වෙලා ඇස් කොනෙන් මගෙ දිහා බැලුවා. ගෙදර ඇවිත් හරි සීදේවි කෙළි පැටික්කි කියලා අම්මයි තාත්තයි ඔයා ගැන කතා වුණා. එතනින් පස්සෙ වෙච්ච හැම දේම ඔයා දන්නවනෙ, ඔයා මට සාප කරයි. ඒත් මම ඇත්ත කියන්න ඕනෙ. ඔයාගෙ කිසිම ලස්සනක් මම දැක්කෙ නැහැ. මම ඒ තකතීරු තීරණේ ගත්තෙ මං වෙනුවෙන් නෙමේ මගෙ දෙමව්පියො වෙනුවෙන්.

ගිගුම්ට මම බඳින බව කියන්න ගියාම එයා ඇහුවෙ '' හොඳට හිතලද තීරණේ ගත්තෙ '' කියලා විතරයි. මං බලාපොරොත්තු වුණා ගිගුම් අඬයි කියලා. ඒත් එයා ඇඬුවෙ නැහැ. මං එන්න හදනකොට ගිගුම්ට කතා කර ගන්න බැරි වුණා එයාගෙ යටි තොල වෙව්ලුවා. ඒත් එයා ඇඬුවෙ නැහැ. අමාරුවෙන් මවා ගත්ත හිනාවක් පෙන්නුවා. ගිගුම් ඒ වෙලාවෙ ඇඬුවා නම් මේ හැම දේම මෙයිට වැඩිය වෙනස් විදියකට ඉවර වෙන්න තිබුණා. '' අපි ආයෙ මුණ නොගැහි ඉමු'' කියලා එයා කිව්වා. මම ගෙදර ආවෙ මළ මිනියක් වගේ. ඇවිත් කාමරේ දොර වහගෙන පැය ගාණක් ඇඬුවා. ඊට පස්සෙ මට පොඩි සහනයක් දැනුනා. මම කෝච්චියෙ නොගිහින් බස් එකෙන් ඔෆිස් යන්න පටන් ගත්තා.

ඔයත් එක්ක රත්තරන් බඩු තෝරන්න, සාරි තොරන්න ගියාට මං හිටියෙ රොබෝ කෙනෙක් වගේ. මාව ඇතුලෙන් මැරිලා හිටියෙ. අපේ වෙඩින් එක දවසෙ වෙච්ච කිසි දෙයක් මට මතක නැහැ. ඒක නපුරු හීනයක් වගේ. එදා කිතුල්ගල හෝටලේදි ඔයා ඇඳේ මුල්ලක වාඩිවෙලා ලැජ්ජාවෙන් ඇඹරි ඇඹරි ඉන්නකොට මට අපි දෙන්නා ගැනම ඇති වුණේ ලොකු දුකක් . මම ඔයත් එක්ක ඉන්නකොට ඇස් පියාගෙන ගිගුම්ව මවා ගන්නවා. ඒත් ඒක හරි අසාර්ථකයි. ඔයා ගිගුම් නෙමේ, මට ඔයත් එක්ක හිටපු හැම දවසක්ම මහ විකාර හිරිකිත දවස්. අපේ ගෙදර ඉන්න බැහැ වෙනම ගේකට යමු කිව්වම, දැන්ම බබෙක් හදන්න බැහැ අවුරුද්දක් දෙකක් ඉමු කිව්වම, බස් එකේ වැඩට යන්න බැහැ වෑන් එකකට දාන්න කිව්වම, දෙපාරක් හිතන්නෙ නැතිව මම කැමති වුණා, ඒ මං ඔයා ගැන දුක් වුනු නිසා.ඔයා උගුලක අහුවෙච්ච කෙනෙක් නිසා. ඒ උගුල ඇටෙව්වෙ කවුද? මම ද? මගෙ දෙමව්පියො ද? කවුද? අනේ මංදා. '' මොකද ඔයා මං කියන හැම දෙයක්ම හොයන්නෙ බලන්නෙ නැතුව හා කියලා කරන්නෙ....?'' දවසක් රෑක ඔයා කොණඩෙ පීර පීර ඇහුවා. මගෙ ඔළුව අවුල් වුණා. ඇත්තටම මම දැනගෙන හිටියෙ නැහැ ගෑනියෙකුට ඕනෙ කරන්නෙ කරන කරන දේට එපා කියන පිරිමියෙක් කියලා.

ඔයාගෙ ඔළුවෙ ඉන්න පිරිමියා විදියට හැඩ ගැහෙන්න කොච්චර උත්සහ කළත් මට බැරි වුණා. හැමදාටම ජීවිතේ පුරාවටම ගෑනියෙක් එක්ක ඉන්න වෙලා තියනවා කියලා හිතුණම මට තද හිසරදයක් වගේ වුණා. ඒ දවස් වල ඔයා රෑට දුහුල් නයිටියක් ඇඳන් මගෙ වටේ හොර ගල් අහුලනකොට, එක එක කෑම ජාති හදලා කන්න කියලා මට බල කරනකොට මට ඔයාව මහ විකාරයක් වුණා. ''මට කරදර නොකර යනවා ඕයි'' කියලා එලව ගන්නවද ඔයාගෙ තොඳොල් වැඩ වලට එකතු වෙලා ඔයත් එක්ක හුරතල් වෙනවද කියලා මට හිතා ගන්න බැරි වුණා. මට ඔනෙ වුනේ ඔයාගෙන් හැංගෙන්නයි. මම පුළුවන් තරම් උදෙන් ඔෆිස් ගියා. පුළුවන් තරම් රෑ වෙලා ගෙදර ආවා. ගෙදර ඉන්න වෙලාවට පොතක් පත්තරයක් අරන් පැත්තකට වුනා. මං හිතන්නෙ ඔයාට මාව එපා වෙන්න ඇති. මට නං ඒක කල් කදුරු වගේ තිත්ත ජීවිතයක්.

ඔයා වුනත් පිළිගන්නවා ඇති කාට වංක වුනත් තමන්ගෙ හිතට වංක වෙන්න බෑ කියලා. ඒත් මං එහෙම පුළුවන් කියලා මගෙ හිතට ඒත්තු ගන්නව ගන්න හැදුවට මටත් ඒක කරන්න බැරි වුණා. ඔයාට මතකද එක ඉරිදාවක ඔයා ඔයාලගෙ මහ ගෙදර යන්න මට කතා කලා. ඔයාට ඕනෙ කලේ මාත් එක්ක සාප්පු ගානෙ යන්න, ඔයාගෙ ගෙදර අය ඉස්සරහා මාත් එක්ක හුරතල් වෙන්න. ඔයාගෙ අයියලත් එක්ක මම බොනවා බලන්න. එයාල දෙපිට කැපෙන කතා කියනකොට හීන් බළල් සද්දෙකින් හිනා වෙන්න. ඒත් මට ඒ දේවල් තිත්තයි නිමාලි. ඔයාට දැන්වත් මම කියන දේවල් තේරෙනවද? තේරෙන එකක් නැහැ. ඒ ඔයා ඔයාම නිසා. එදා මං කිව්වා මට ඔෆිස් එකේ හදිසි වැඩක් ඔෆිස් යන්න ඕනෙ කියලා. මං බොරු කියනවා කියලා ඔයා ඇඬුවා. මං ලෑස්ති වෙලා යන්න ගියා. ඇත්ත තමයි මම එදා ඔයාට කිව්වෙ බොරු. මට යන්න තැනක් තිබුණෙ නැහැ. මගෙ ඔළුව ගිනි අරන් තිබුණෙ. මං ඔහේ බස් වල නැගලා ගියා. මගදි මට හිතුණා ගිගුම්ව බලන්න යන්න.

මං එහෙ ගියෙ මාත් එක්කම යුද්ද කර කර. ගිගුම් බෝඩිමේ හිටියා. එයා ඇහුවෙ නෑ ඇයි ආපහු ආවෙ කියලා. එයා මාව ඇල්ලුවෙ නැහැ. දුරින් ඉඳන් ඔහෙ බලා හිටියා. මම එයා ළඟට ගිහින් එයාගෙ කර වටේ අත දැම්මම හැමදේම ලේසියෙන් පරණ තත්වෙට ආවා. එ් මං ආදරේ කරපු පරණ ගිගුම් ම යි. ගිගුම් මං එයාව දාලා ගියාට පස්සෙ තිබිචිච සම්බන්ධතා දෙකක් ගැන පාපොච්ජාරණය කලා. ඒවා නිකං ලිංගික සම්බන්ධතා. එයින් එකක් නතර වෙලා. අනිත් එක ගැනත් එයා හිටියෙ ලොකු කලකිරීමක. ආයෙමත් හැම දේම හොඳ වුණා. අපි එකට කෝච්චියෙ ගියා . සති අන්ත වලදි මුණ ගැහුනා. නිමාලි ඒ කාලෙ මම ඔයත් එක්කත් සතුටෙන් හිටියා. ඒක ලොකු බරක් ඔළුව උඩ තියාගත්තු සැහැල්ලුවක්.

කෝච්චියෙ යන අය අතරෙ ගිගුම් ගැනයි මං ගැනයි එක එක කටකතා තිබුණු බව අපි දෙන්නම දැනගෙන හිටියා. සමහරු අපිත් එක්ක කටපුරා හිනා වෙලා ආයි අපිටම ඇහෙන්න සමච්චල් කතා කිව්වා. රමණිත් එහෙම කියපු කෙනෙක්. මං දැනං හිටියෙ නෑ රමණි ඔයාගෙ යාළුවෙක් කියලා. අපේ තාත්තා ලෙඩ වෙච්චි දවස් වල මම දවස් ගාණක් නිවාඩු දැම්මා ඔයාට මතකනෙ. ඒ දවසක රමණි ගිගුම්ගෙන් අහල තියනවා '' ඇයි ඔයාගෙ බෝයි ෆ්රෙන්ඩ්ට වෙන කොල්ලෙක් සෙට් වෙලාද දැන් දකින්න නැත්තෙ '' කියලා. ගිගුම්ට හොඳටම තරහ ගිහින් රමණිට බැනලා. මම කවදාවත් හිතුවෙ නෑ මේවා මෙච්චර ඉක්මනට ඔයාගෙ කණට යයි කියලා. ඒත් දැන් ඒක වෙලා ඉවරයි.

තවදුරටත් මට ඔයත් එක්ක පවුල් කෑමේ වුවමනාවක් නැහැ. දැන් මටත් කලින් අනිවාර්යයෙන් ඔයා ඒ තීරණේ අරන් ඇති. '' ද්වේෂ සහගත ලෙස අතහැරයාම '' හරි '' ලිංගික අකර්මන්යතාව '' හරි වෙන මොන කෙහෙල්මලක් යටතේ හරි මට විරුද්ධව දික්කසාද නඩුවක් දාන්න. දැන් තියන තත්ත්වෙ උඩ මට චුදිතයා මිසක් පැමිණිලිකාරයා වෙන්න බැහැනෙ. ( මේ ලියුමත් ඔයාට වටිනා සාක්ෂියක් විදියට පාවිච්චි කරන්න පුළුවන් ) හොඳ වෙලාවට අපි බබෙක් හදන වැඩේ කල් දැම්මෙ. නැත්තන් අපේ ප්රශ්න වලට අසරණ කිරිසප්පයෙකුටත් වන්දි ගෙවන්න වෙනවා. අපි හිටපු ගේ ගන්න මං ගත්ත ණය තව අවුරුදු බර ගාණක් ගෙවෙන්න තියනවා. ඒක මම කොහොම හරි ගෙවන්නම්. ඒ ගේත් ඔයාගෙ නමට ලියන්නම්. ඔයා තාම හුඟක් තරුණයි. අලුත් ජීවිතයක් පටන් ගන්න තවම පරක්කු නැහැ. එහෙම කියලා මම ඔයාගෙ ජීවිතේට කරපු වැරැද්ද අඩු වෙන්නෙ නැහැ. ඒත් මට කරන්න පුළුවන් එච්චරයි.

මම ඔයාගෙනුයි, ඔයාගෙ දෙමව්පියන්ගෙනුයි සමාව ඉල්ලනවා මගෙන් වෙච්චි මේ දරුණු වැරැද්දට. හැබැයි මේ වෙච්චි දේවල් ගැන මම පසුතැවෙන්නෙ නැහැ. පසුතැවෙන්නෙ මං කසාද බැඳපු එක ගැන විතරයි. දැන් මට ආයි ඔෆිස් යන්න බැහැ. මේවා ලැව් ගිනි වගේ පැතිරිලා ඇති. ගිගුම් නම් තාම ඔෆිස් යනවා. මට බය එයාටත් ඔෆිස් යන්න බැරිවෙයි කියලා. ඉතිං නිමාලි ? මේක මේ ප්රශ්නෙ විසඳන්න තියන හොඳම විදිය නේද?

දැන් මට මහා සැහැල්ලුවක් දැනෙනවා. ගිගුම්ගෙ බෝඩිමෙත් මම වැඩි දවසක් ඉන්න බලාපොරොත්තුවක් නැහැ. ඇයි මම කාටවත් බරක් වෙන්නෙ ? ගිගුම්ටත් එයාගෙම කියලා ලෝකයක් ඇති. මං එයාට හුඟාක් ආදරෙයි. එයත් මට ආදරෙයි. ඒත් ආදරේ විතරක්ම තිබිලා මදි ජීවත් වෙන්න.

මම ඔයාගෙන් ඉල්ලන ලොකුම උදව්ව දික්කසාදෙ වැඩේ ඉක්මනට කරන්න කියන එක. එහෙනම් මම නවතින්නම්. ඔයාට තෙරුවන් සරණෙන්, දෙවි පිහිටෙන් හොඳ අනාගතයක් ලැබෙන්න කියලා මම ප්රාර්ථනා කරනවා.

මම ඔයාගෙ විශ්වාසය කැඩු ,

නුවන්

ප. ලි.
දෙමටගොඩ සිරිවර්ධන මහත්තයා දික්කසාද නඩු වලට හොඳයිලු. ගාණත් අඩුයිලු. නඩු කල් දාන්නෙ නැතුව ඉක්මනට ඉවර කරනවලු . පුළුවනි නම් එයාව අල්ල ගන්න බලන්න.

මගේ මාළුවා


දැන් වගේ නෙවේ. ඒවා හුඟක් දිග දවස්. ඇස් දෙක පියා ගත්තම මට ඒ දවස් වල තත්පරෙන් තත්පරේ මතක් වෙනවා. පේනවා. ආච්චිලගෙ ගෙදර උස පඩිපෙළ බැහැපු තැනම දෙපැත්තෙන් තිබුණෙ සිනියාස් මල් පාත්ති දෙකක්. ඒ දෙක හැදූවෙ චූටි පුංචියි මමයි එකතු වෙලා. ඒ ගෙදරට සීයලගෙ ගෙදර හරි අම්මගෙ මහ ගෙදර හරි නොකියා ආච්චිලගෙ ගෙදර කියලා මම කියන්නෙ ඇයි? ඒ ගැන මට මේ ළඟදිත් හිතුනා.



මම ඇර වෙන කව්රුත් ඒ ගෙදරට ආච්චිලගෙ ගෙදර කියන්නෙ නෑ. ගමේ අය කිව්වෙ කස්ටම් මහත්තයලගෙ ගෙදර කියලා. මාමල කිව්වෙ අපේ ගෙදර කියලා. මාමලගෙ පුංචිලගෙ ළමයි කිව්වෙ සීයලගෙ ගෙදර කියලා. ඒ ගෙදරට ආච්චිලගෙ ගෙදර කියලා කිව්වෙ මං විතරයි.

පුංචිගෙ සිනියාස් මල් පාත්ති දෙකේ හැම පාටකම වගේ සිනියාස් මල් පිපුණා. සමහර සිනියාස් ගස් වල පිපෙන්නෙ තනි පෙති රවුමක් තියන මල්. තවත් සමහර ඒවයෙ රෝස මල් වගේ පෙති රවුම් ගොඩක් තියන මල් පිපෙනවා. ඒ මල් ලොකුයි, ලස්සනයි. තනි පෙති රවුමෙ මල් වගේ නෙවේ ඇහැට කනට පේනවා. මම මල් වලට ආසා වුණා වගේම සත්තුන්ටත් ආසා වුණා. සීයගෙ පරණ සපත්තුවක ලොකු ගෙම්බෙක් පදිංචි වෙලා හිටියා. චූටි මාමා ඌව කොච්චර ඈතට ගිහින් දැම්මත් හවසට ඌ පැන පැන උගෙ පුරුදූ ගේ, සීයගෙ පරණ සපත්තුව හොයාගෙන ආපහු එනවා. පස්සෙ පස්සෙ කවුරුවත් ඌව එලවන්න එච්චර මහන්සි වුනේ නෑ. ඌව එලවන්න ඕනෙ නං පරණ සපත්තුව වීසි කරලා දාන්න හරි ඌට නගින්න බැරි තරම් උඩකින් තියන්න හරි ඕනෙ කියලා ඒ දවස් වල කාටවත් හිතුනෙ නැති එක ගැන දැන් මට පුදූමත් හිතෙනවා. ඒ ගෙමිබා මගෙ යාළුවා. මම හැමදාම රෑට ටෝච් එක ගහලා උගෙ ගේ ඇතුළෙ ඌ සනීපෙට නිදියන හැටි බැලුවා.

මාමලගෙ පුංචිලගෙ ළමයි ගෙම්බන්ට කැමති වුණේ නෑ. හැමෝම කිව්වෙ ගෙමිබො, හූනො, කටුස්සො වගේ සත්තු කැතයි, ජරාවයි කියලා. මොකද මන්දා මටනං උන් ලස්සන අපූරු සත්තු. වෙලාවකට මම පොඩි පොඩි ගෙඹි පැටව්, හැකරැල්ලො අල්ලනකොට හෙක්ටර් මාමාගෙ ළමයි කෑ ගහනවා ජරාව කියලා. මං සමහර වෙලාවට චූටි හැකරැලි පැටියෙක් අතේ ගුලි කරලා මාමාගෙ දූවට දෙනවා ''ආ ටොපියක් කියලා'' එයා ගිරිය යටින් කෑ ගහගෙන දූවන හැටි බලන්න.

තව මම ආසා වුණා මාළුන්ට. ආච්චිලගෙ ගෙදර තිබුණෙ කැළණි ගඟ අයිනෙමයි. හැමදාම අපි නාන්න යන තොටුපොළක් තිබුණා. ඒකට කිව්වෙ ලිසීගෙ තොට කියලා. ඒ ඇයි කියලා මම ඇහුවම කවුරුවත් ඒ නම හැදූන හැටි හරියට දැනගෙන හිටියෙ නැහැ. සමහර විට ලිසී කියලා ගෑනියෙක් එතනින් ගඟට පැනලා මැරෙන්න ඇති කියලා මම හිතුවා. ඉතිං මං හිතෙන් ලිසී ගැන කතා ගෙතුවා. හුඟක් වෙලාවට ගඟට පැනලා මැරිච්ච ලිසී ගැන හිතනකොට මගෙ ඔලුවට ආවෙ අම්මා. එයා ඒ දවස් වල හුඟක් දූකින් හිටියෙ තාත්තා හිරේ හිටපු එක ගැන. සමහරදාට රෑට එයා හොරෙන් අඬනවා. මං නිදි වගේ බොරුවට ඇස් පියාගෙන අහගෙන ඉන්නවා. වෙලාවකට මටත් ඇඬෙනවා. ඒ වෙලාවට සද්දෙ ඇහෙයි කියලා බයට මං කොට්ටෙ විකා ගන්නවා. ගඟේ නාන්න ගියාම චූටි පුංචියි ලොකු පුංචියි පීනනවා. අම්මා පීනන්නෙ නැතුව පැත්තකට වෙලා නානවා. වෙලාවකට මම අහනවා අම්මා පීනන්න දන්නෙ නැද්ද කියලා? ලොකු පුංචි බක බක ගගා හිනා වෙවී කියනවා '' චූටි ඔයාලගෙ අම්මා පීනලා කප් ගහපු කෙනෙක් '' කියලා. ඇත්තටම අම්මට හොඳට පීනන්න පුළුවන් කියලා මම දැනගත්තෙ පස්සෙ කාලෙක. නාන්න යනකොට මම හැමදාම හිස් ජෑමි බෝතලයක් අරන් යනවා. නාන ගමන් චූටි මාළු පැටව් ඒකට අල්ල අල්ල දානවා. ගෙදර ගෙනත් දවසක් විතර තියං ඉඳලා ආපහු ගඟටම ගෙනත් දානවා.

ඒ කාලෙ ගඟේ මිනී යන කාලෙ. ආච්චි පුංචිලට සමහරදාට සැර කරනවා ඔය පොඩි එකත් එක්ක ගඟේ නාන්න යන්න එපා කියලා. ඒත් පුංචිලා මාව එක්ක යනවා. මාමලා නාන්න ගියෙ පුංචිලා වගේ දෙකට තුනට නෙමේ පහට හයට. මං දවස් දෙක තුනක් දැක්කා ගඟේ ඉදිමිච්ච මිනි පාවෙනවා. ඒ වෙලාවට පුංචිලා මට අහක බලා ගන්න කියනවා. ඒත් මට ඒ දිහා බැලෙනවා. ඒ දවස් වල කවුරු හරි මගෙ ඔලුවට දාලා තිබුණා කොයි වෙලේ හරි හිරේ ඉන්න අපේ තාත්තත් ඔය විදිහට දවසක ගඟේ පාවෙලා යයි කියලා. එක දවසක් මම දැක්කා මිනියක් ඟං ඉවුරට ගොඩගහලා කබරයි තුන් දෙනෙක් වට වෙලා ඒක කනවා. මට කබරයි දිහා බලන් ඉන්න හිතුනා මිසක් දූකක් බයක් දැනුනෙ නෑ. මට දූක දැනුනෙ පොඩි පොඩි දේ වලට මිසක් ලොකු ලොකු දේවලට නෙමේ. සිනියාස් පැලයක් ගොළුබෙල්ලො කාලා තිබුණොත් මට ඇඬුනා.

කවුරු හරි අම්මට කියලා තිබුණා මාව මොකක් හරි විනෝදාංශෙකට යොමු කලොත් තාත්තා නැති සාංකාව මගෙන් ඇරෙයි කියලා. ඉතිං අම්මා මගෙන් ඇහුවා මං ආස දේවල්. ගත් කටටම ඕනෙ කිව්වෙ මාළු ටැංකියක්. ටික වෙලාවකින් ආයිත් කිව්වා මට චිත්ර අඳින්න සුදූ කොළයි පාටයිත් ඕනෙ කියලා. මං ආසා වුණේ මිනිස්සුන්ගෙ චිත්ර අඳින්න. දැනටත් මම මම ගැනම හුඟක් විශ්වාසෙන් කරන දෙයක් තමා චිත්ර අඳින එක. අම්මා මාත් එක්කම ගිහින් මාළු ටැංකි විකුණන කඩේක මාළු ටැංකි බැලුවා. ඒවා හුගාක් ගණන්. පුංචිම පුංචි ටැංකිය පවා අපිට ගන්න බැරි තරම් ගණන්. මාව ඉස්කෝලෙ එක්ක යන්නත් අම්මට සල්ලි දූන්නෙ සීයා. මගෙ පොත් වලට ඇඳුම් වලට වියදම් දැරුවෙ මාමලා. තාත්තව බලන්න යන්න වුණත් අම්මා එක එක්කෙනාගෙන් සල්ලි ඉල්ල ගත්ත හැටි මට මතකයි. ඒ සල්ලි දෙන අය දැනං හිටියා ඒවා ආයෙ ලැබෙන සල්ලි නෙමේ කියලා.

අපේ සීයයි ඒ පවුලෙ හැමෝමයි කැපුවත් කොළ. කැපුවත් කොළ කිව්වෙ ඇයි කියලා මට පස්සෙ කාලෙකයි තේරුණේ. ලොකු බෑනා රතු පැත්තට වැඩ කරලා හිරේ ගිය එක ගැන සීයලා දූකටත් වැඩිය තරහකිනුයි හිටියෙ. අම්මා නිකං හිඟන්නියක් ගානට වැටිලා හිටියා. මං පොඩි එකා නිසා කවුරුත් මට අනුකම්පා කළා. මිනිස්සු අනුකම්පා කරනවා කියන්නෙ අදටත් මට මහ හිරිකිත දෙයක්. උදව් කරන එක වෙනයි, අනුකම්පා කරන එක වෙනයි. අනුකම්පාව ඇතුලෙ මිනිස්සු තමන් ගැනම මහ මෝඩ තකතීරු තක්සේරුවකට යන හැටි දැන් දැන් මට පේනවා. ''පව් සිරිල්ගෙ පොඩි එකා, අනේ නාලනී ඔයාට මේ දවස් වල සල්ලි වලින් කරදරත් ඇති '' කියාගෙන ඉඳලා හිටලා ඇවිත් යන කමනි නැන්දා ගේන මිදි මම කවදාවත් කෑවෙ නෑ. ඒවා කෑවෙ චූටි මාමා. කමනි නැන්දා දවසක් ආච්චිත් එක්ක කිව්වා ''තාත්තල කරන වැරදි වලට ළමයින්ට වන්දි ගෙවන්න වෙන කතාවක්'' . ඒකෙ තේරුම අම්මාගෙන් අහන්න ගිහින් අම්මා දවසක්ම නොකා හිටියා.

මගෙ වදෙන් බේරෙන්න බැරි තැන අම්මා චූටි මාමාට කංකෙඳිරි ගාලා මට චූටි සිමෙන්ති මාළු ටැංකියක් හදෝල දූන්නා . ඒක හවුල් ටැංකියක්. මගෙයි චූටි මාමාගෙයි. චූටි මාමා මං ගැන තරහකින් ඉරිසියාවකින් හිටියද කියලත් මට වෙලාවකට හිතෙනවා. එයා කවුරුවත් නැතිතැන මට කෙනිත්තුවා, ටොකු ඇන්නා. සීයලෑ ගේ එයාට කියලා මං දැනං උන්නා.

සමහරවිට අම්මයි මායි ඒක අයිති කරගනී කියලා බයක් ඒ වයසට එයාට හිතුනද මන්දා. බත් ඉව්වම ආච්චි කොත ගහලා බත් එකක් බෙදලා හොදි මාළු පිනි වලිනුත් හොඳ හරිය චූටි මාමට වෙන් කරලයි අනිත් අයට බෙදන්න පටන් ගන්නෙ. මං හිටියෙ චූටි මාමා ගැන ලොකු තරහකින්. එයාගෙ වැඩ වලට මම හවුල් වෙනවට එයා කවදාවත්ම කැමති වුනේ නෑ. ඒත් අපි දෙන්නට තිබුණෙ හවුල් මාළු ටැංකියක්. එයා ඒකට කළු ගල් ගොඩක් පුරෝලා වෙලෙන් ගෙනාපු වතුරෙ වැවෙන ගස් ජාති හිටෙව්වා. මට ඕන වුනේ ගඟේ වගේ සුදූ වැලි අඩියට දාලා මාළුන්ට පීනන්න හොඳට ඉඩකඩ තියන ටැංකියක් හදන්නයි. එතකොට එයා කිව්වෙ මාළු කැමති හැංගිලා ඉන්න කියලා. අන්තිමට එයාගෙ විදියටයි ටැංකිය සැරසුනේ.

මට ඕනෙ වුණේ ටැංකියට ගඟේ මාළු දාන්න. එයාට ඕනෙ වුණේ පාට පාට රට මාළු දාන්න. අන්තිමට ඒ වැඩේට මාත් කැමති වුණා. එයා කිව්ව රට මාළු ගඟේ මාළු වගේ නෙමේ හැම පාටින්ම ඉන්නවනෙ. එයා මාළු ගෙනාවා. මට තිබුණෙ ටැංකිය දිහා බලා ඉන්න විතරයි. ටැංකියත් එයාගෙ මාළුත් එයාගෙ. මං මාළුන්ට කන්ඩ දානවටවත් එයා කැමති වුණෙ නෑ. එයා හිතුවෙ මං හුඟක් කෑම දාලා වතුර නරක්වෙලා මාළු මැරෙයි කියලා. මං ඉතිං උදේ නැගිට්ට ගමන් ගිහින් ටැංකිය දිහා බලන් ඉන්නවා. පෙලක් වෙලාවට බඩ ලොකු මාළුවෙක් දැක්කොත් මට හිතෙනවා ඌ කොයිවෙලේ හරි පැටව් දායි කියලා. ඉතිං මං බලන් ඉන්නවා. මං රෑටත් ටෝච් එක ගහලා බලනවා මාළු නිදිද කියලා. ඒත් උන් කවදාවත් නිදියනවා මම දැකලා නෑ.

දවසක් තාත්තා බලන්න ගිහින් අම්මත් එක්ක එද්දි මං දැක්කා මාළු විකුණන තැනක්. මම පොළොවෙ හැපිලා මාළුවෙක්ව ඉල්ලලා හිටියා. අන්තිමේ අම්මට මාව එතනට එක්ක යන්න වුණා. එතන මාළුන්ගෙ ගණන් ඇහුවම අම්මගෙ ඇස් හීන් වුණා. අපි මාළු බලලා බලලා අන්තිමේ නැට්ට නැමිච්ච ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවෙක් අම්මා මට අරන් දූන්නා. දැන්නම් මට හිතෙනවා ඌ ආබාධිත එකෙක් නිසා එතන මුදලාලි අම්මට ඌව ලාබෙට දෙන්න ඇති කියලා. ඒත් ඌ වෙනස් එකෙක් නිසා මං ඌට පපුව පිරෙන්න ආදරේ වුණා.

චූටි මාමා කැමති වුණේම නෑ මගෙ මාළුවව එයාගේ ටැංකියට දානවට. ඒත් අන්තිමේ චූටි මාමාට සිද්දවුනා එයාගෙ ටැංකියෙ මගෙ මාළුවට ඉඩ දෙන්න. මම ගෙදර හිටිය හැම වෙලේම කලේ මගෙ මාළුවා දිහා බලන් ඉන්න එක. ජීවිතේ මගෙම කියලා මට දැනිච්ච පළවෙනි දේ ඒ මාළුවා. අනිත් මාළු හැමෝටම වඩා ඒ මාළුවාව මට ලස්සනට පෙනුනා. උගෙ කැත ඒත් අමුතු ලස්සනක් තිබුණා. දැන් වුනත් ඇස් දෙක පියා ගත්තම මට ඌව මතක් කර ගන්න පුලුවන්.

දවසක් උදේක නැගිට්ට ගමන් වෙනදා වගේම මං මාළු ටැංකිය ගාවට දිව්වා. අනේ මගෙ මාළුවා හිටියෙ නෑ. ඉස්සෙල්ලාම මට හිතුනෙ ඌ ටැංකියෙන් බිමට පැනලා කියලා. මං ටැංකිය වටේ හැමතැනම හෙව්වා. ඒත් ඌ හිටියෙ නෑ. ඊළඟට මට හිතුනෙ චුටි මාමා ඌව අල්ලලා විසික් කරන්න ඇති කියලා. එයා නිතරම කිය කියා හිටියෙ නැට්ට නැමිච්ච කැත ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවා නිසා එයාගෙ ටැංකිය කැත වුණා කියලා. මට ගලක් අරන් ටැංකිය කුඩු පට්ටං කරන්න හිතුනා. ඒත් ටැංකියෙ අනික් මාළු ගැන හිතලා මම එහෙම කලේ නැහැ. තරහ වැඩි කමට මට ඇඬුනෙත් නැහැ. මං හැමතිස්සෙම හිතුවෙ අඬන එක මහ ලැජ්ජා නැති බාල වැඩක් කියලා. කොයිතරං කඳුළු වැක්කෙරෙන දූකකදි වුනත් මං කාටවත් නොපෙනෙන්න ඇඬුවා මිසක් පේන්න ඇඬුවෙ නෑ. තොල විකාගෙන හරි කඳුළු හිරකර ගත්තා. දැන් ඒවා මතක් වෙනකොට මට හීනි හිනාවකු යනවා.

මං මාළුවා නැති කතාව මුලින්ම කිව්වෙ චූටි පුංචිට. ඊට පස්සෙ ලොකු පුංචිට. හැමෝම ඇවිත් මාළුවාව හෙව්වා. අන්තිමේ ඌව හොයා ගත්තෙ චූටි මාමා. ඌ ටැංකියෙ ගල් දෙබොක්කාවක මැරිලා හිටියා. ඇස් දෙක සව් ඇට දෙකක් වගේ සුදූ වෙලා. අනික් මාළු කොටලා වරල් ඉරිලා.

අනේ ඌ ඇත්තටම මැරිලා. මගෙ පපුව ඇතුලෙ ලොකු ගලක් හිරවෙලා තියනවා වගේ මට දැනුනා. මං තුවාල වෙන තරං තදින් යටි තොල හපාගෙන බලන් හිටියා. චූටි මාමාගෙ මූණෙ පවා තිබුණෙ දූකක්. ''අපි තව ඔයිටත් ලස්සන මාළුවෙක් ගේමු චූටි'' ලොකු පුංචී කිව්වා. ''අපෝ කොල්ලට මං මාළු ජෝඩුවක්ම ගෙනත් දෙන්නං.'' සීයා කිව්වා . ඒවා නිකං අනුකම්පා කතා. මං මැරිච්ච මාළුවා කෝපි කොළයක් උඩ තියාගෙන ඔහෙ බලං හිටියා. ''චූටි දැන් ඔකා ගඳ ගහයි අපි ඌව වලලමු.'' අන්තිමේ චූටි පුංචි කිව්වා. මං කටිටියෙන් ඈතට ගිහින් මාළුවා දිහාම බලන් හිටියා.

ටික වෙලාවකින් මට මාර නුවණක් ආවා. මං දැනං හිටියා ෆ්රිජ් එකේ දැම්මම මාළු නරක් වෙන්නෙ නැහැ කියලා. ලොකුම මාමා ඩුබායි ඉඳලා එවපු ලොකුම ලොකු ෆ්රිජ් එකක් ආච්චිලගෙ ගෙදර තිබුණා. මම ඒකත් එක්ක එක එක අත්හදා බැලීම් කරන්න ගිහින් සීයගෙනුයි ආච්චිගෙනුයි අනන්තවත් බැනුම් අහලා තියනවා. දවසක් මට ඕනෙ වුනා භුමි තෙලුත් වතුර වගේ ෆ්රිජ් එකේ උඩ කෑල්ලට දැම්මම මිදෙනවද කියලා බලන්න. ඒ වැඩෙන් වුනේ ෆ්රිජ් එකේ දාලා තිබ්බ ඔක්කොම එළෝළු මාළු වීසි කරන්න වුනු එකයි. ''මූනං මුගෙ තාත්තා වගේම යක්සයෙක් '' අම්මට හොඳටම තරහ ගිහින් එදා මට පාරකුත් ගැහුවා. තව දවසක මට ඕනෙ වුනා කුරුමිණියෙක් රැයක් ෆ්රිජ් එකේ දාලා උදේට ඌ පණ පිටින් ඉන්නවද බලන්න. එදත් මං ගුටි කෑවා .

මං මගෙ මැරිච්ච ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවව වතුර වීදූරුවකට දාලා කවුරුවත් නැති වෙලාවක ෆ්රිජ් එකේ උඩ කෑල්ලට දැමිමා. දාලා සැරින් සැරේ වතුර මිදෙනවද කියලත් බැලුවා. මගෙ මහා දූක තුනී වෙලා පපුවට හීන් හුළං රැළි හැමුවා. ඒත් ටික වෙලාවයි. හවස චූටි මාමට වැඩේ අතටම අහු වුනා. ''මේ මොන මල ජරාවක්ද? ලොකු අක්කෙ උඹේ චූටිට කියල දීපං මේවා වටින කියන බඩු මිසක් උගෙ තාත්තා ඌට අරන් දීපු සෙල්ලම් බඩු නෙමේ කියලා'' චූටි මාමා කෑ ගැහුවා. අම්මා මුකුත්ම කිව්වෙ නෑ. එයා මට බැන්නනං මට ඒ තරං දූකක් හිතෙන එකක් නෑ. චූටි මාමා වීදූරුව පිටින්ම මගෙ මාළුවව පිලිකන්නෙ කුණු ගොඩට වීසි කලා. මිදූනු අයිස් කුටිටිය ඇතුළෙ මාළුවව අපැහැදිලිව පෙනුනා. මාළුවා වගේම මගෙ හිතත් මහා අයිස් කුටිටිය ඇතුලෙ මිදිලා වගේ මට දැනුනෙ. ඒක දූකක්වත් තරහක්වත් නෙමේ නිකම්ම නිකං හිස් කමක්. මට ඕනෙ වුනේ කවුරුවත්ම නැති තැනකට ගිහින් මගෙ මාළුවත් එක්ක තනි වෙන්න. ඌව නරක් වෙනවා දකින්න මට ඕනෙ වුණේම නෑ.

අයිස් කුටිටියෙ වතුර වේගෙන් දිය වුණා. මට අලුත් අදහසක් ආවා. කුස්සිය අයිනෙ පිච්චිච්ච බලුබ් ගොඩක් තිබුණා. මං එකක් අරන් පරණ පිහියකින් ගහලා කට කැඩුවා. ලස්සනට රවුමට කට කැඩුනෙ නැති වුනත් නිකං කෝප්පෙක හැඩේ එන වීදූරු භාජනයක් ඒකෙන් හැදූනා. පස්සෙ පරණ මේස ලාච්චුවකින් ඉටි පන්දං කොට ටිකක් හොයන් ඇවිත් ඒවා හුරලා හුරලා එන ඉටි කෑලි වලින් බලුබ් කෝප්පෙ පිරෙව්වා. කුස්සියෙන් කුප්පි ලාමිපුවකුයි ගිනි පෙටිටියකුයි හොයං ඇවිත් වත්තෙ ඈතට ගිහින් ලාමිපුව පත්තු කරලා අර බලුබ් කෝප්පෙ ඉටි ටික උණු කලා. ටික ටික රත් වෙනකොට බලුබ් කෝප්පෙ අල්ලං හිටිය මගෙ ඇඟිලි පිච්චෙන්න ගත්තා. පස්සෙ මං කලේ උස ගල් තුනකින් ලිපක් හදලා යටින් කුප්පි ලාමිපුව තියලා උඩින් බලුබ් කෝප්පෙ තියලා ඉටි ටික උණු කරපු එකයි. ටික වෙලාවකින් ඉටි ටික හොඳට උණු වුනා. මං ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවව ඒ උණු වෙචිචි ඉටි වතුරට දැමිමා. චූස් ගාලා සද්දෙකුත් එක්ක ඌ ඉටි වතුරෙ ගිලුනා. පාන නිමලා මං බලන් හිටියා. ඉටි ටික මිදෙන්න හුඟක් වෙලා ගියා. අන්තිමේ ඉටි ටික මිදිලා ටික ටික සුදූ පාටක් ගැහුනා. ඒ සුදූ පාට ඇතුලෙ අපැහැදිලි අඟරු ගුලියක් වගේ ගෝල්ඩ් ෆිෂ් මාළුවව පේන්න ගත්තා. මට සතුට දරා ගන්න බැරි තරම් . අන්තිමට මම මගෙ මාළුවව රැක ගත්තා. ඌ ආයි කවදාවත්ම නරක් වෙන්නෙ නැහැ. මං මැරිලා කුණු වෙලා ගියාට පස්සෙත් මගෙ මාළුව ඉටි ගුලිය ඇතුලෙ එහෙම්මම ඉඳී. වෙලාවකට මට හිතෙනවා මං මේ එක එක දේවල් ලියන්නෙත් ඒ අරමුණෙන්ද කියලා. මං මැරිලා ගියත් කවුරුහරි කෙනෙක් මේවා කියවයි. එතකොට එක විදියකට මං මැරිලා. එක විදියකට මැරිලා නෑ.

මේ ළඟක් වෙනකම්ම ඒ ඉටි ගුලිය ජීවිතේ පස්සෙ කාලෙක එකතු වෙච්ච එක එක සිහිවටනත් එක්ක මගෙ ළඟ තිබුණා. ඒත් දැන් ඒක හොයා ගන්න නෑ. ඔය කොහෙ හරි අස්සක මුල්ලක ඇති. ආයි පරණ දේවල් අස් පස් කරනකොට හම්බවෙයි.


Isuru Chamara Somaweera | ඉසුරු චාමර සෝමවීර