ජින්නෝ

උරුක් කර දබරැඟිලි

තබා මා වටකර

කළු අකුරු ඇති සුදු පොත්

වසා ගිය පසු ඔවුන් දොර

ඔබ දෙදෙන මැද හිඳ

පැද ගියෙමි ඔරුව

ගඟ දිය දෙබෑ කර

දුරට, දුර ඈතට

පර්චස් අටෙන් එපිටට

අපට හිමි අපේ දූවට

අවුල් කර කෙටි කෙස්

සුළඟ කිති කවන විට හිත්

ඔබ හා හිඳිද්දී

දිලිසුනා මගෙ ඇස්

අත පත ගගා අපි හැදු

ගහ වැල හිනා වීගෙන

උදේ පිණි ඉහිනකොට

දැනුනා හීතලක් හිතට

බොරු නෙමේ සත්තකට

හිතේ තිබුණා හීන් කහටක්

එකට, එක පෙළට හිට නොගෙන

ඔබ දෙවෙනි වූ එක ගැන

ලොකුවට හිතන ගිනිවැල්ලෙට

කඩා බිඳ දා ආ ඔරුව

රුදුරු හොල්මන් පිරුණු

පිඹුරු, වග වලසුන් දරුණු

ගොදුරු සොයනා වන ගැබේ දුර

අතරමං වෙන්නටයි ඔබ හා

හිතා හිටියේ එදා පොඩි මං

හමුදා මුර කපොල්ලක

මජං තවරාගෙන ගරාජෙක

ගඩොල් දළු ලන තැනක

දකිනවා දැනුත් මඟ තොට

ආදරේ හිතෙන ඔය හිනා කට

මදු විතක් පුරන්නට

එදා වාගේ හිනා වෙන්නට

කර වටේ අත දමන්නට

ආසයි අදත් මට

ඒත් ජින්නෝ.............